Flashback 2001: The Smart-Growth Scam

Vervoer is essentieel voor het dagelijkse leven van bijna elke Amerikaan. Miljoenen mensen stromen de snelwegen en straten op om elke dag ontelbare taken uit te voeren. Amerikanen houden van hun auto's. Geen enkele andere vervoerswijze biedt dezelfde geïndividualiseerde keuzes, schema's en algeheel gemak als de auto.

Ondanks de overduidelijke voordelen van autotransport, blijven politici en milieuactivisten de massale doorvoer loven. Ze citeren allerlei gegevens die gericht zijn op het denigreren van autotransport, terwijl ze beweren dat het openbaar vervoer beter werkt en efficiënter is. Hoewel miljarden dollars aan dergelijke systemen zijn uitgegeven, blijven ze echter geld en passagiers verliezen. De meest recente inspanning van het publiek doorvoer is aandringen op de aanleg van lightrailsystemen in stedelijke gebieden. Deze projecten zijn vreselijk duur en bieden weinig voordelen voor de gemeenschappen waar ze zijn gebouwd. Vanaf 1998 bedroegen de jaarlijkse uitgaven voor openbaar vervoer $ 4.6 miljard, en dat bedrag zal naar verwachting stijgen tot $ 8.2 miljard door 2002 onder de voorwaarden van de Transport Efficiency Act voor de 21st Century. [1]

De focus op het verminderen van het gebruik van auto's komt voort uit milieuproblemen. Milieuactivisten suggereren dat auto's gewoon slecht zijn voor het milieu. In werkelijkheid is de milieuagenda groter dan het verminderen van het autogebruik. 'Smart growth'-beleid is bedoeld om de Amerikaanse levensstijl aanzienlijk te veranderen. Openbaar vervoer is dus maar een deel van de puzzel die milieuactivisten willen gebruiken om de kwalen te genezen die het individuele autogebruik heeft veroorzaakt. De argumenten voor deze projecten worden echter niet door de gegevens ondersteund en volgen niet uit een kosten-batenanalyse. In feite werkt het openbaar vervoer niet en zal het ook niet werken, ongeacht hoeveel geld er naar wordt gegooid. Zonder de voortdurende instroom van overheidsfinanciering zouden veel van deze inspanningen op het gebied van openbaar vervoer mislukken en spectaculair mislukken.

De recente inspanningen om een ​​groter openbaar vervoer te bevorderen vloeien voort uit het "nieuwe stedenbouwkundige" beleid, ook wel "slimme groei" genoemd. Voormalig vice-president Al Gore is een van de vele voorstanders van deze plannen. Schrijver van de vrije markt voor het milieu Randal O'Toole vatte de details van slimme groei samen door uiteen te zetten wat deze moderne sociale ingenieurs denken dat zal voortvloeien uit de implementatie van hun ideeën. Volgens de voorstanders van slimme groei moeten grootstedelijke gebieden dichter zijn. Om dit te bereiken, zou wetgeving worden vastgesteld om nieuwbouw op land buiten het belangrijkste stedelijke gebied te verbieden, en transport zou worden omgeleid van geïndividualiseerde wegen naar massadoorvoerroutes. Het doel is om alle middelen van privé-vervoer te elimineren, behalve wandelen en fietsen.

Voorstanders proberen in wezen individuele vrijheid te elimineren. Om dit te bereiken, willen de hervormers investeringen in nieuwe wegenbouw verbieden en de inkomsten uit benzinebelastingen verleggen naar projecten voor openbaar vervoer, namelijk lightrail. Alle investeringen gericht op wegen zouden worden gebruikt om hun capaciteit te verminderen. Slimme groei-activisten noemen deze vernietiging van wegen "verkeersremmend". Zeker, de voertuigen op de weg zouden niet erg snel rijden, maar we betwijfelen ernstig dat de chauffeurs kalm zouden zijn. [2]

Nieuwe residentiële ontwikkelingen zouden op doorvoer gericht zijn en gericht zijn op complexen met meerdere gezinnen met meerdere gezinnen nabij treinstations of langs doorgangsgangen. Deze ontwikkelingen zouden zijn ontworpen om het gebruik van de auto moeilijk te maken. Met andere woorden, ze zullen smalle straten en brede trottoirs hebben. Winkels zouden voor het voetpad staan ​​en er zouden weinig of geen parkeerplaatsen zijn. [3] Het duidelijke doel van dergelijke projecten is mensen te dwingen gebruik te maken van de door de overheid geleverde vervoersdiensten, waardoor hun mobiliteit en vrijheid worden beperkt.

Ter ondersteuning van hun agenda voor slimme groei, stellen milieu-utopisten dat stadsuitbreiding de oorzaak is van veel van de problemen in de samenleving. Deze omvatten toenemende inkomensongelijkheid, baanonzekerheid, achteruitgang in de binnenstad, stijgende woonlasten, lange woon-werkverkeer, milieuproblemen (vooral opwarming van de aarde), uitsterven van soorten, verlies van landbouwgrond, een gevoel van isolatie, verhoogde bloeddruk, spierspanning, intolerantie, psychische desoriëntatie, en zelfs moord en chaos. [4] Vermoedelijk is slimme groei het medicijn dat nodig is om deze ziekten te genezen. Zal een dergelijke agenda echter iets genezen?

Vervalsd door de gegevens

De argumenten voor deze agenda zijn inherent gebrekkig en kunnen gemakkelijk als onjuist worden blootgesteld wanneer de gegevens worden onderzocht. Wendell Cox betoogde overtuigend dat de zogenaamde kwalen geassocieerd met stadsuitbreiding alleen zouden worden vergroot door een beleid voor slimme groei. Ten eerste is de verkeerscongestie groter in de compacte stad. "Stedelijke gebieden met hogere niveaus van verkeerscongestie, zoals gemeten door de Roadway Congestion Index van de federale overheid, hebben hogere bevolkingsdichtheden." [5] Aangezien auto's meer vervuilen wanneer ze vastzitten in het verkeer, zal meer vervuiling gepaard gaan met steden met een hogere dichtheid. Meer mensen naar minder wegruimte dwingen zal het verkeer alleen maar vertragen en de luchtvervuiling verhogen. [6] Dit wordt bevestigd door de eigen gegevens van het Environmental Protection Agency, die aangeven dat de grootstedelijke luchtvervuiling extremer is in de dichtste gebieden en niet bestaat in die gebieden die minst dicht.

Lees hier het hele verhaal ...