Een door pandemieën getroffen wereld omarmt technocratie, niet democratie

Er wordt vaak gezegd dat de viervoudig Italiaanse premier Silvio Berlusconi - televisiemagnaat, populist en demagoog - de komst van Donald Trump had voorspeld. Beide leiders hebben hun land bijna met de grond gelijk gemaakt en het pad van autoritarisme ingeslagen, en beiden regeerden met bombast en gebrul. Het historische oordeel over de twee leiders zal hard zijn; Vooral Berlusconi als regeringsleider. De bredere wereld heeft haast om de twee clowns te vergeten. Het is ook tragisch dat de nationalistische en anti-europese leiders die naar voren kwamen om Italië te regeren na de val van Berlusconi, het land grotendeels in de steek hebben gelaten.

In overeenstemming met die seriële en epische mislukkingen bij het regeren, leidden de verwoestingen van Covid-19 opnieuw tot de val van de drie jaar oude regering van premier Giuseppe Monte en zijn anti-Euro, nationalistische coalitie een paar weken geleden. Behendig politiek manoeuvreren resulteerde in de vorming van een nieuwe Italiaanse regering, geleid door een welkome maar onverwachte naam, Mario Draghi, de voormalige president van de Europese Centrale Bank (ECB). Draghi staat in hoog aanzien in zijn geboorteland Italië - zeldzaam voor een land waar vorige leiders hun carrière opbouwden door de elite te minachten. Draghi stond echter boven de strijd van de partijpolitiek en werd gecrediteerd voor 'het redden van de euro', wat tot gevolg had dat de monetaire unie in stand werd gehouden die anders met de ineenstorting van de euro had kunnen imploderen.

Draghi beloofde als ECB-president "alles te doen wat nodig is" om de euro te redden, en hij deed er alles aan om dat te doen. De beslissing van de Italiaanse president Serio Mattarella om de heer Draghi aan te stellen als hoofd van de nieuwe regering werd door terneergeslagen Italianen met voelbare opluchting beantwoord. En achter de heer Draghi staat nu een coalitie van meerdere partijen uit het hele politieke spectrum - rechts, links, links van het midden. In de doorgaans nuchtere krantenkoppen van de New York Times werd Draghi's nieuwe regering geprezen met het hoofd "Een reus van Europa bereidt zich voor om de nieuwe regering van Italië te leiden".

Dhr. Draghi, het ultieme publieke gezicht van de Europese technocratie, is samen met mensen als Christine Lagarde, de nieuwe president van de ECB, nu de nieuwe leider van het omstreden Italië en heeft snel een nieuwe regering gevormd om Italië uit zijn door Covid veroorzaakte economische komma. Het experiment met technocratie is de breuk van Italië met de gebruikelijke clowns.

In het bijzonder werd de heer Draghi ingeschakeld om zijn bankgerichte technocratie te gebruiken om de jumbo-lening aan Italië te gebruiken onder een door Merkel-Marcon ontworpen financieringspakket van de Europese Unie om Italië door zijn pandemische ellende en economische stagnatie te loodsen. Een Marshall Plan-achtig om de herstelinspanningen in de door pandemieën gehavende delen van de EU te financieren.

De uitdaging voor de heer Draghi is niet alleen om Italië te redden. Mocht zijn bewezen technocratie de ultieme vrucht dragen door de EU-leningen snel, nauwkeurig en met grote impact te gebruiken - zoals veel leiders van de Unie van hem verwachten - dan zou hij ook de monetaire unie van de EU steunen en voorkomen dat het grootste regionale experiment instort. En velen willen de Unie redden. De post-Brexit-staat Groot-Brittannië, met zijn handel met de Europese Unie die het verkoos te verlaten, verkeert in een staat van chaos. Het is een tijdige herinnering aan het niveau van economische chaos die het continent zou beuken en hameren als het uiteenvallen zou plaatsvinden.

Aan de andere kant van de Atlantische Oceaan is de centrale bankier, die heeft bijgedragen aan het stabiliseren van de Amerikaanse economie na de verwoestingen van de financiële crisis van 2008, bevestigd als minister van Financiën en leidt hij nu de inspanningen van de regering Biden om door de mijnenvelden van de pandemie te navigeren. economie. Janet Yellen, de eerste vrouw in de geschiedenis van de VS die aan het hoofd stond van de Federal Reserve, onderscheidt zich nu als de eerste vrouw die de schatkistportefeuille bezit sinds Alexander Hamilton.

Steven Mnuchin, de voormalige investeringsbankier en filmproducent die mevrouw Yellen verving bij de Schatkist, werd grotendeels overschaduwd door de persoonlijke capriolen en het opzichtige vertoon van rijkdom van zijn vrouw, B-lijst actrice Louise Linton. De heer Mnuchin steunde de belastingverlagingen voor de rijken die door het Republikeinse Congres waren aangenomen en de gedeeltelijke intrekking van de Dodd-Frank-wet op financiële regelgeving. Er was geen debat over kritisch macro-economisch beleid tijdens de vier jaar van Trump / Mnuchin. De economische adviseurs van de heer Trump werden door serieuze economen meestal afgedaan als "idioten en crackpots".

Nu is de schatkist onder Janet Yellen terug naar serieus onderzoek, intense focus op beleid en geanimeerde beleidsdebatten. Yellen zal intellectuele steun, geen afleiding, vinden bij haar man George Akerlof, een Nobelprijswinnaar in de economie.

Lees hier het hele verhaal ...