Eco-Dilemma: bomen bleken ontvlambaar methaangas vrij te geven

Deel dit verhaal!

In het licht van deze nieuwe ontdekking kunnen we alleen maar hopen dat de eco-hersenlozen niet besluiten om bomen de oorlog te verklaren en iets stoms te doen zoals het planten van bomen verbieden, of erger nog, ze beginnen te vernietigen. Dit zal zeker een steile moersleutel gooien in het herstel van de opwarming van de aarde. ⁃ TN-editor

In 1907, Francis W. Bushong, professor scheikunde aan de Universiteit van Kansas, gerapporteerd een nieuwe vondst in het tijdschrift Chemische en fysische papieren. Hij had gevonden methaan, het hoofdingrediënt in aardgas, in een boom.

Jaren eerder, schreef hij, had hij wat cottonwoodbomen omgehakt en "de vorming van bubbels in het sap op de vers gesneden stam, stomp en chips waargenomen." Toen hij een lucifer trof, ontstak het gas in een blauwe vlam. Op de universiteit repliceerde hij de vlamtest op een campus Cottonwood en nam hij dit keer gasmonsters. De methaanconcentratie was niet veel lager dan het niveau gemeten in monsters uit de aardgasvelden van Kansas.

Een groeiend netwerk van onderzoekers heeft ontdekt dat methaan uit bomen stroomt uit de enorme ondergelopen bossen van de Amazone bekken naar Borneois doorweekte veengebieden, van gematigde hooggelegen bossen in Maryland en Hongarije bebost berghellingen in China.

Zelfs terwijl ze $ 50,000-instrumenten aan bomen vastbinden om gasstromen vast te leggen, hebben meer dan een paar van deze onderzoekers het niet kunnen laten om een aansteker of lucifer te gebruiken om dezelfde blauwe vlam te produceren die professor Bushong meer dan een eeuw geleden verraste.

Maar het onderzoek wordt nu aangedreven door veel meer dan nieuwheid. Methaan staat op de tweede plaats na kooldioxide in zijn belang als een broeikasgas uitstoot gekoppeld aan de opwarming van de aarde. In een aardgasleiding is methaan een relatief schone fossiele brandstof. Maar het is een krachtige toevoeging van warmte aan het broeikaseffect van de planeet wanneer het zich ophoopt in de atmosfeer.

Het gas bouwt zich op zolang nieuwe emissies de snelheid overtreffen waarmee natuurlijke chemische reacties in de lucht of sommige bosbodems het afbreken (dat duurt meestal ongeveer een decennium, vergeleken met eeuwen voor koolstofdioxide). Sinds 1750 is de atmosferische concentratie sterk gestegen meer dan 250 procent (van ongeveer 700-delen per miljard tot meer dan 1,800-delen per miljard). De belangrijkste menselijke bronnen in verband met de opkomst zijn mondiale landbouw - met name vee en rijstvelden - stortplaatsen en emissies van olie- en gasactiviteiten en kolenmijnen.

Natuurlijke bronnen hebben altijd grote hoeveelheden gas geproduceerd - momenteel vergelijkbaar met die uit de landbouw. De belangrijkste bron is microbiële activiteit in doorweekte zuurstofrijke bodems en wetlands. (In toenemende mate lijkt door de mens veroorzaakte opwarming zich uit te breiden in wetlands, vooral op hoge breedtegraden, waardoor nog meer methaanemissies worden toegevoegd.)

De volledige impact van methaan op bomen op het klimaat is lang niet zo groot als die van de tientallen miljarden tonnen koolstofdioxide die jaarlijks vrijkomen uit schoorstenen en uitlaatpijpen, of het methaan uit, zeg, de enorme veestapels of gasvelden van de mensheid. Maar er is voldoende onzekerheid in de schattingen waarin de 'globale methaan budget”Dat bomen een substantiële bron kunnen blijken te zijn.

Op dit moment is dit een nieuw onthulde grens, zei Kristofer Covey, een wetenschapper van het Skidmore College, gericht op de chemie en ecologie van bossen.

"Op wereldschaal kan dit enorm zijn"

"De uitstoot van een individuele boom is klein," zei Covey. “Maar er zijn enkele triljoen bomen. Op wereldschaal kan dit enorm zijn. ”Covey organiseerde afgelopen voorjaar een internationale workshop om onderzoeksprioriteiten te identificeren en zojuist gepubliceerd een papier in Nieuwe Phytologist dat is in wezen een roep om hulp van een groot aantal disciplines die zich nog niet op deze kwestie hebben gericht. Zijn co-auteur is J. Patrick Megonigal, een boomonderzoeker bij het Smithsonian Environmental Research Center in Maryland.

Maandelijks worden er met een opmerkelijke snelheid nieuwe artikelen gepubliceerd, waarbij elke veldmeting in wezen een nieuwe publicatie is.

Lees hier het hele verhaal ...