Dr. Tim Ball volledig gevonden in mondiaal opwarmend proces bedoeld om hem het zwijgen op te leggen

Ik ben buitengewoon dankbaar voor het oordeel over een volledig ontslag in de rechtszaak die Andrew Weaver tegen me heeft aangespannen. Het is een overwinning voor de vrijheid van meningsuiting en een slag tegen het gebruik van de wet om mensen het zwijgen op te leggen. Zoals met alle evenementen, is er zoveel meer dat zelden aandacht krijgt, maar toch essentieel is om de omstandigheden in de toekomst te begrijpen en te verbeteren.

Hoewel ik de overwinning geniet, moeten mensen weten dat het de tweede van drie rechtszaken was, allemaal van dezelfde advocaat, Roger McConchie, in Vancouver namens leden van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). In beide gevallen heeft hij ook rechtszaken aangespannen tegen het bureau dat publiceerde wat ik schreef of zei. Dit is de reden waarom Anthony Watts mij wijselijk vroeg en ik was bereid de zin te formuleren "Gastoordeel" bovenaan elke kolom die ik heb geschreven. Natuurlijk zorgden de rechtszaken met dubbele loop voor complicaties bij het opzetten van een verdediging.

De eerste rechtszaak werd aangespannen door Gordon McBean. In 1985, toen hij adjunct-vice-minister van Milieu Canada was, was hij voorzitter van de oprichtingsvergadering van het IPCC in Villach Oostenrijk. Mijn vrouw en ik besloten dat we het ons niet konden veroorloven de zaak te verdedigen en dus trok ik de publicatie in. Naar mijn mening bereikte dit de doelstelling van de rechtszaak die velen SLAPP (strategische rechtszaken tegen publieke participatie) noemen. Alle rechtszaken zijn aangespannen bij het Hooggerechtshof van British Columbia. BC had anti-SLAPP maar om een ​​onbekende reden werd het door wetgeving ingetrokken. De anti-SLAPP-wetgeving verspreidt zich nu politici en advocaten zich bewust zijn van de gevaren van het gebruik van de wet die is ontworpen om mensen te beschermen door hen het zwijgen op te leggen. Acht van de andere tien Canadese provincies hebben anti-SLAPP-wetgeving.

De tweede rechtszaak werd aangespannen namens Andrew Weaver. Destijds was hij hoogleraar computermodellering aan de Universiteit van Victoria en auteur van vier van de IPCC Science Reports (1995, 2001, 2007, 2013). Na het aanspannen van de rechtszaak werd hij tot lid van de Wetgevende Vergadering van BC verkozen als lid van de Groene Partij. Hij werd later herkozen als de leider van de BC Green Party.

Negen dagen na ontvangst van de Weaver-rechtszaak gaf ik een openbare presentatie in Winnipeg, inclusief een uitleg van de 'hockeystick'. Daarna werd ik geïnterviewd door het Frontier Center, en zij publiceerden mijn vage commentaar over de juxtapositie van Mann's locatie. Binnen 24 uur ontving ik de derde rechtszaak. Die zaak was gepland voor het proces op februari 20, 2017, maar na zes jaar zocht Mann een uitstel. We proberen nu de zaak terug voor de rechtbank te krijgen. Er werd ten onrechte gemeld dat Mann door de rechtbank werd veracht omdat hij geen documenten had overgelegd. Hij heeft de documenten niet overgelegd, maar hij veroordeelt de rechtbank alleen als ze zo regeren. Dat maakt deel uit van wat we nu zullen nastreven nu het Weaver-proces is afgelopen. Hoe snel dat gaat, is moeilijk te weten, omdat ik begrijp dat Weaver een bezwaarschrift gaat indienen.

De zaak van de laster van Weaver betrof een artikel dat ik schreef waarin stond dat het IPCC bijna alle financiering voor klimaatonderzoek en wetenschappelijk onderzoek had omgeleid naar antropogene opwarming van de aarde (AGW). Dit betekende dat er vrijwel geen vooruitgang was geboekt in het bredere begrip van klimaat en klimaatverandering. Ik verwees naar een interview met Weaver en pogingen van een student om een ​​debat te regelen. Ik maakte opmerkingen die niet volledig onderbouwd waren, dus deze werden de basis van de lasterzaak. Ondertussen regelde Weaver's advocaat met de uitgever van Canada Free Press (CFP) een verontschuldiging die hij had geschreven. Ik wist dat pas nadat het was gedrukt. Als gevolg hiervan heb ik al mijn artikelen met CFP ingetrokken en heb ik ze niets anders gestuurd.

Ik nam contact op met een advocaat, Michael Scherr van Pearlman Lindholm, om mezelf tegen de zaak te verdedigen. Hij schreef een brief waarin hij zich terugtrok en zich verontschuldigde voor de niet-onderbouwde opmerking, maar niet voor de kern van het artikel. Blijkbaar was dat onvoldoende voor Weaver omdat hij de rechtszaak voortzette. Hij riep geen enkele getuige voor het proces. Het duurde drie weken en de rechter stond getuigenverklaringen toe in het dossier zonder bezwaar van Weaver. Op dinsdag februari 13 werd het vonnis vrijgegeven met de uitspraak dat alle vorderingen tegen mij werden afgewezen. Het oordeel is online beschikbaar, dus ik zal niemand beïnvloeden door hier te reageren.

Ik spreek volgende week met mijn advocaat om het proces van Michael Mann zo snel mogelijk opnieuw te activeren. We zullen de kosten bespreken, maar we kunnen niets doen totdat de bezwaarprocedure is afgelopen. Ik kan je vertellen dat ik overweldigd ben door de financiële steun en steun van over de hele wereld. Het soort commentaar dat bijzonder bemoedigend is, is een variatie op Voltaire's commentaar dat ik niet noodzakelijkerwijs met u eens ben, maar u moet het recht hebben om het te zeggen. Natuurlijk begreep Voltaire het station omdat hij ook zei wat ik ontdekte "Het is gevaarlijk om gelijk te hebben in zaken waarin gezaghebbende mannen ongelijk hebben." 

(Van het vonnis, hier online beschikbaar: http://www.courts.gov.bc.ca/jdb-txt/sc/18/02/2018BCSC0205.htm )

De link bevat ook het originele artikel van Dr. Ball, dat aanleiding was voor de rechtszaak, onder Bijlage A. Hier volgen enkele relevante fragmenten uit het gerechtelijk document.

[77] Naar mijn mening is het zeer onwaarschijnlijk dat het artikel en de daarin geuite meningen invloed hadden op de mening van iedereen die het las, inclusief hun eventuele mening over Dr. Weaver als klimaatwetenschapper. De redelijk doordachte en goed geïnformeerde lezer zou eerder hebben ingezien dat het artikel slechts één kant van een zeer beladen openbaar debat presenteert.

[78] Ten tweede, ondanks dat ik beweer "bedroefd, ziek en ontzet" te zijn door het artikel, ben ik er niet van overtuigd dat Dr. Weaver zelf het artikel beschouwde als een echte bedreiging voor zijn werkelijke reputatie. Zoals opgemerkt, is Dr. Weaver al jaren actief en publiekelijk betrokken bij de discussie over klimaatverandering. Dat omvatte onder meer het onderschrijven van politieke kandidaten die het beleid bevorderden waarmee hij het eens was en het verzetten van kandidaten met wie hij het niet eens was. Het is ook heel duidelijk dat hij geniet van de "stuwkracht en afweer" van die discussie en dat hij weinig waarde hecht aan tegengestelde opvattingen zoals die aangehaald door Dr. Ball, die Dr. Weaver omschreef als "vreemd" en "bizar". Dr. Weaver ging zelfs zo ver dat hij het artikel op zijn "muur van haat" plaatste die zich buiten zijn kantoor bevindt, naast andere artikelen en correspondentie van "klimaattwijfelaars". Het is duidelijk dat hij dergelijk materiaal meer als een ‘ereteken’ beschouwt dan als een legitieme aantasting van zijn karakter of reputatie.

...

[82] De wet van laster biedt een belangrijk instrument om de reputatie van een persoon te beschermen tegen ongerechtvaardigde aanvallen. Het is echter niet bedoeld om het debat over zaken van algemeen belang te verstikken, noch om elke waargenomen minachting te compenseren of om tegengestelde standpunten te vernietigen, hoe slecht opgevat ook. Een openbaar debat over belangrijke kwesties is een essentieel element van een vrije en democratische samenleving en vormt de kern van het handvest dat de vrijheid van meningsuiting garandeert. Zoals Justice Lebel opmerkt, bevat een dergelijk debat vaak kritisch en zelfs aanstootgevend commentaar, dat het beste kan worden beantwoord door engagement en een goed beredeneerde dupliek. Alleen wanneer de gebruikte woorden het niveau bereiken dat ze de werkelijke reputatie van een persoon echt bedreigen, is er toevlucht tot de wet van laster. Dat is hier niet het geval.

[83] Samenvattend is het artikel een slecht geschreven opiniestuk dat Dr. Ball's opvattingen over conventionele klimaatwetenschap en Dr. Weaver's rol als aanhanger en leraar van die wetenschap biedt. Hoewel het artikel denigrerend is voor Dr. Weaver, is het niet lasterlijk omdat de bestreden woorden de reputatie van Dr. Weaver in de hoofden van redelijk doordachte en geïnformeerde lezers niet echt bedreigen. Dr. Weaver heeft daarom het eerste element van de lasterproef niet vastgesteld.

[84] Gezien deze bevinding hoef ik niet te overwegen of Dr. Weaver heeft vastgesteld dat het artikel is gepubliceerd in de zin dat het door iemand anders dan hij is gedownload en in BC is gelezen. Ik hoef ook niet in te gaan op de verdediging van Dr. Ball.

Conclusie

[85] De claim van Dr. Weaver wordt afgewezen. Als de partijen het niet eens kunnen worden over de kosten, kunnen ze een afspraak maken om de kwestie aan te spreken.