Toen Donald Met Henry ontmoette

Ik begin me een beetje als Jeffrey Tambor te voelen, die in deze 1981-scène Barney Miller vertelt dat het allemaal teruggaat naar Henry Kissinger en de Trilaterale Commissie. “Het hele masterplan wordt onthuld…. Henry Kissinger, heb je van hem gehoord? 'Nationele lezers hebben de laatste tijd veel gehoord over de 92-jarige Kissinger. First Hillary Clinton citeerde zijn goedkeuring als een aanbeveling voor het Oval Office; waar Bernie Sanders toen op sprong om Clinton's interventionisme te bekritiseren; toen, vorige week, bood het Pentagon van Barack Obama Kissinger een hoge eer. Nu komt het nieuws dat Donald Trump, de vermoedelijke Republikeinse genomineerde, Kissinger heeft ontmoet. Details over waar ze het over hadden, zijn nog onbekend. Maar zoals Tambor tegen Barney Miller zegt: "Het maakt niet uit wie er wint in november, ze hebben hun man in het Witte Huis!"

Kissinger heeft zijn man al lang in het Witte Huis, een feit dat minder getuigt van zijn invloed dan van zijn vermogen om zich aan te passen aan elke rechtse schok. In de 1960s was Kissinger als een stijgende intellectuele verdediging een Nelson Rockefeller-man, stevig verankerd in het centrum-rechtse establishment. Toen hij de beruchte 1964 Republikeinse conventie bijwoonde in San Francisco, was hij geschokt door aanhangers van Goldwater, die hij vergeleek met fascisten. Vier jaar later 'huilde' hij volgens journalisten Marvin en Bernard Kalb toen Nixon de Republikeinse nominatie won. "Richard Nixon is de gevaarlijkste, van alle mannen die rennen, als president," zei Kissinger; "Die man Nixon is niet geschikt als president."

Toen belde hij de Nixon-campagne om zijn diensten aan te bieden.

Vervolgens kwam Ronald Reagan, die Kissinger 'oppervlakkig' en onwetend vond. Kissinger zei tegen Nixon dat 'onvoorstelbaar' was dat Reagan president zou worden. Toen hij dat deed, lobbyde Kissinger voor een baan. Hij kreeg geen officiële, maar gebruikte zijn bekendheid om Reagan's remilitarisering van de derde wereld te verdedigen. Als voorzitter van de Midden-Amerikaanse commissie van Reagan rechtvaardigde hij de doodseskaders en Contra's. Misschien meer consequent, als een expert, leidde hij cheer Reagan's 1986 luchtaanval op Libië, genomen in reactie op de betrokkenheid van Libië bij het bombardement op een Berlijnse nachtclub, waarbij twee Amerikaanse soldaten en een Turkse burger omkwamen. Amerikaanse vliegtuigen raakten een aantal woongebouwen, waarbij naar schatting 15 burgers omkwamen. De dochter van Muammar Qaddafi werd naar verluidt ook vermoord. De regering-Reagan zei dat haar staking "gemeten" en "evenredig" was aan de misdaad van Libië, onder verwijzing naar artikel 51 van het handvest van de Verenigde Naties, dat naties het recht geeft op "zelfverdediging". Dit was op zijn zachtst gezegd een genereuze interpretatie van dat artikel, waar de meeste juristen destijds niet mee eens waren.

Kissinger snelde naar de verdediging van het Witte Huis van Reagan. Hij verscheen op ABC's Good Morning America om zijn "totale steun" van de inval te uiten. Aanvallen van Libië, zei hij, was "correct" en "noodzakelijk". Gevraagd of hij zich zorgen maakte over een terugslag - toegenomen radicalisering, represailles of een boost aan de status van Qaddafi - zei Kissinger dat de bomaanslag "de incidenten van terrorisme zou verminderen", een jammerlijk verkeerde voorspelling, maar desalniettemin een goed voorbeeld van het soort logica dat de Verenigde Staten op weg heeft gezet naar hun huidige ramp in het Midden-Oosten. Er kan worden beweerd dat de aanroep van artikel 51 in 1986 zowel een rechtvaardiging was voor de logica van Kissinger's geheime bomaanslag op Cambodja (wat Kissinger vaak rechtvaardigde als zelfverdediging) en een voorvertoning van de 2001-autorisatie om militair geweld te gebruiken, die gesanctioneerd niet alleen de invasies van Afghanistan en Irak, maar de voortdurende 'Global War on Terrorism' met open einde. Vandaag de dag is er geen enkel deel van de wereld waar niet van de Verenigde Staten kan worden gezegd dat ze zich verdedigen.

Lees hier het hele verhaal ...