The Great Reset, ook bekend als Green New Deal en Technocracy, vereist de volledige transformatie van alle elementen van de samenleving, van wettelijke kaders tot handel tot bevolkingscontrole. De wereldwijde Deutsche Bank heeft onthuld dat er een ‘zekere mate van eco-dictatuur’ nodig is om daar te komen. Wetenschappelijke dictatuur is het belangrijkste resultaat van Technocratie is een beschavingsval van geen terugkeer. ⁃ TN-editor
Een analyse gepubliceerd door Deutsche Bank heeft scherpe kritiek op het "oneerlijke debat" waarmee de EU haar "Green Deal" aan de Europese bevolking verkoopt. De enorme risico's van het project voor welvaart, het economische systeem en de democratie zelf mogen niet worden verborgen, maar moeten openlijk worden aangepakt.
Eric Heymann, een senior econoom bij Deutsche Bank Onderzoek Bank, waarschuwt dat de Europese Green Deal en het doel van klimaatneutraliteit tegen 2050 een Europese megacrisis bedreigen, die leidt tot "merkbaar verlies van welvaart en banen". En hij waarschuwt: het zal niet werken zonder "een zekere mate van eco-dictatuur".
De analist beschrijft het als twijfelachtig dat de Green Deal over de hele linie wordt aangeprezen als "een nieuwe groeistrategie" waarmee de EU een "eerlijke en welvarende samenleving" kan worden. Hoewel dit er op papier misschien goed uitziet, schrijft Heymann, zullen de Europese economie en haar hele politieke en juridische systeem fundamenteel moeten worden veranderd om tegen 2050 koolstofneutraal te zijn.
Voorlopig zijn de revolutionaire gevolgen van de klimaatagenda van de EU voor het dagelijks leven "nog relatief abstract" en voor de meeste huishoudens "nog steeds aanvaardbaar". Binnenkort vereist de weg naar klimaatneutraliteit echter drastische ingrepen in de keuze van vervoermiddelen, de grootte van de woningen, de verwarmingsmiddelen, het bezit van elektronische consumptiegoederen en beperkingen in de consumptie van vlees en tropisch fruit. .
En hij waarschuwt dat deze beperkingen en inbreuken onvermijdelijk zullen leiden tot 'massaal politiek verzet'.
Sommige partijen zullen argumenten vinden tegen een strikt klimaatbeschermingsbeleid als dit leidt tot een aanzienlijke stijging van de energieprijzen of tot inperking van persoonlijke vrijheid of eigendomsrechten. En laten we onszelf niet voor de gek houden: deze partijen vinden steun bij de kiezers. Op EU-niveau zullen er grote conflicten ontstaan over distributie, die kunnen bijdragen aan (verdere) verdeeldheid binnen het blok. Zijn we klaar om met deze polarisatie om te gaan?
Hieronder vindt u fragmenten van de analyse van Eric Heymann (Deutsche Bank Research).
Een zekere mate van eco-dictatuur zal nodig zijn
De impact van het huidige klimaatbeleid op het dagelijks leven van mensen is nog vrij abstract en voor veel huishoudens acceptabel. Klimaatbeleid komt in de vorm van hogere belastingen en heffingen op energie, waardoor verwarming en mobiliteit duurder worden. Sommige landen hebben minimumnormen voor energie-efficiëntie vastgesteld voor gebouwen of vergelijkbare regels op andere gebieden. Het klimaatbeleid bepaalt echter niet ons leven. We nemen belangrijke verbruiksbeslissingen, bijvoorbeeld of we überhaupt reizen, hoeveel we reizen en welk vervoermiddel we gebruiken, of we in een groot huis of een klein appartement wonen en hoe we onze huizen verwarmen, hoeveel elektronische apparaten we hebben en hoe intensief we ze gebruiken of hoeveel vlees en exotisch fruit we eten. Deze beslissingen worden meestal genomen op basis van ons inkomen, niet op basis van klimaatoverwegingen.
Als we echt klimaatneutraliteit willen bereiken, moeten we ons gedrag op al deze gebieden van het leven veranderen. Dit komt simpelweg omdat er nog geen adequate kosteneffectieve technologieën zijn waarmee we onze levensstandaard op een COXNUMX-neutrale manier kunnen handhaven. Dat betekent dat koolstofprijzen flink moeten stijgen om mensen aan te zetten tot gedragsverandering. Een andere (of wellicht aanvullende) optie is om de regelgeving aanzienlijk aan te scherpen. Ik weet dat "ecodictatuur" een smerig woord is. Maar misschien moeten we onszelf de vraag stellen of en in hoeverre we bereid zijn een soort eco-dictatuur te accepteren (in de vorm van regelgevingswetgeving) om richting klimaatneutraliteit te gaan. Hier is een voorbeeld: wat moeten we doen als eigenaren van onroerend goed hun huizen niet willen ombouwen tot emissievrije gebouwen; als ze daar niet de financiële middelen voor hebben; als dat om technische redenen niet mogelijk is of als de gerelateerde investeringen niet renderen?
Lees het volledige rapport van Deutsche Bank hier.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
Bepaalde graad = 100 procent