De Club van Rome, klimaathysterie en mondiaal bestuur

In het begin van de jaren zeventig verschoven de VS en een groot deel van de westerse wereld naar een stagflatoire economische crisis. Nixon haalde de dollar volledig uit de goudstandaard in 1970 met de hulp van de Federal Reserve (of misschien onder leiding van de Fed) die uiteindelijk de inflatiedruk deed toenemen. Aan de naoorlogse hausse in Europa kwam abrupt een einde, terwijl de prijzen van goederen (en olie/benzine) in de VS omhoogschoten tot 1971-1981, toen de Federal Reserve de rentetarieven opdreef tot ongeveer 1982% en een opzettelijke recessiecrash veroorzaakte.

Interessant is dat het IMF het SDR-systeem in 1969 had gecreëerd, net voordat de gouden standaard werd verlaagd (dezelfde SDR die het IMF op het punt staat te gebruiken als basis voor een wereldwijd mechanisme voor digitale valuta). En het World Economic Forum werd opgericht in 1971.

De periode wordt in films vaak afgeschilderd als een vrolijk tijdperk van disco, drugs, hippies en rock-'n-roll, maar de realiteit is dat het begin van de jaren zeventig het begin van het einde was voor het westen - het was het moment dat onze economische fundamenten werden gesaboteerd en de welvaart van de middenklasse langzaam maar zeker werd gestolen door inflatie.

Temidden van deze economische "malaise", die Jimmy Carter later een "vertrouwenscrisis" noemde, waren de Verenigde Naties en aanverwante globalistische rondetafelgroepen hard aan het werk om een ​​plan te ontwikkelen om de bevolking te overtuigen om wereldwijde centralisatie van macht te omarmen. . Hun doelen waren vrij direct. Zij wilden:

Een grondgedachte voor overheidscontrole van menselijke bevolkingsaantallen.

De macht om de industrie te beperken.

De macht om de energieproductie te beheersen en energiebronnen te dicteren.

De macht om voedselproductie en landbouw te beheersen of te beperken.

Het vermogen om individuen te micromanagen leeft in naam van een later gedefinieerd 'groter goed'.

Een gesocialiseerde samenleving waarin het individuele recht op eigendom wordt opgegeven.

Een één-wereld economisch systeem dat ze zouden beheren.

Een één-wereld valutasysteem.

Een wereldregering die een handvol afzonderlijke regio's beheert.

Een van de meest onthullende citaten op de agenda is afkomstig van de onderminister van Buitenlandse Zaken van de Clinton-regering, Strobe Talbot, die vermeld in het tijdschrift Time dat:

"In de volgende eeuw zullen naties zoals we die kennen verouderd zijn; alle staten zullen één enkele, wereldwijde autoriteit erkennen... Nationale soevereiniteit was toch niet zo'n geweldig idee.'

Om te begrijpen hoe de agenda functioneert, geef ik een citaat van Richard Gardner, lid van de Globalist Council on Foreign Relations, in een artikel in Foreign Affairs Magazine in 1974 met de titel 'The Hard Road To World Order':

"Kortom, het 'huis van de wereldorde' zal van onderop moeten worden opgebouwd in plaats van van bovenaf. Het zal eruit zien als een grote 'dreunende, zoemende verwarring', om de beroemde beschrijving van de werkelijkheid van William James te gebruiken, maar een einde maken aan de nationale soevereiniteit, die stukje bij beetje uithollen, zal veel meer bereiken dan de ouderwetse frontale aanval.'

Met andere woorden, de globalisten wisten dat incrementalisme de enige manier zou zijn om een ​​één-wereld machtsstructuur te bereiken die OPENLIJK regeert, in plaats van de heerschappij van elitairen te verbergen achter clandestiene organisaties en marionettenpolitici. Ze willen een wereldwijd imperium waarin ze de gezalfde 'Filosofische Koningen' worden, beschreven in Plato's Republiek. Hun narcistische ego's kunnen niet anders dan hunkeren naar de aanbidding van de massa's die ze in het geheim haten.

Maar zelfs met incrementalisme weten ze dat het publiek uiteindelijk het plan zal uitvinden en zal proberen zich te verzetten terwijl onze vrijheden worden uitgehold. Een imperium vestigen is één ding; houden is een tweede. Hoe konden de globalisten uit hun autoritaire kast komen, individuele vrijheden elimineren en de wereld regeren zonder een rebellie die hen uiteindelijk vernietigt?

De enige manier waarop zo'n plan zou werken, is als de mensen, de boeren in dit rijk, hun eigen slavernij OMARMEN. Het publiek zou slavernij moeten zien als een kwestie van plechtige plicht en overleving, niet alleen voor henzelf maar voor de hele soort. Op die manier zou iemand die in opstand komt door de korf als een monster worden gezien. Ze zouden het hele collectief in gevaar brengen door de machtsstructuur te tarten.

Zo winnen de globalisten. Niet alleen voor vandaag, ze winnen voor altijd omdat er niemand meer zou zijn om zich tegen hen te verzetten.

We hebben dit soort psychologische oorlogsvoering goed geproefd tijdens de pandemische angst, waarin ons allemaal werd verteld dat een virus met een klein infectiesterftecijfer van 0.23% voldoende was om een ​​meerderheid van onze mensenrechten uit te wissen. Gelukkig stond een voldoende grote groep mensen op en vocht terug tegen de mandaten en paspoorten. Dat gezegd hebbende, er is een veel grotere 'groter goed'-agenda in het spel die de globalisten van plan zijn uit te buiten, namelijk de zogenaamde 'klimaatcrisis'.

Voor alle duidelijkheid, er is GEEN bewijs van een klimaatcrisis veroorzaakt door door de mens veroorzaakte koolstofemissies of "broeikasgasemissies". Er zijn geen weersomstandigheden die ongewoon zijn in termen van de historische klimaattijdlijn van de aarde. Er is geen bewijs voor 'tipping point'-theorieën over temperaturen. En de temperatuur op aarde is in 1 jaar met minder dan 100°C gestegen. Het officiële temperatuurrecord gaat pas terug tot de jaren 1880, en deze korte tijdlijn is wat door de VN en de overheid gefinancierde klimaatwetenschappers gebruiken als referentiepunt voor hun beweringen.

In mijn artikel leg ik uit waarom dit frauduleuze wetenschap is 'De angst voor gasfornuizen is een fraude die is veroorzaakt door autoritairen op het gebied van klimaatverandering.' Het punt is dat de VN hysterie hebben gepromoot boven een nep doemscenario, net zoals het WEF en de WHO hysterie en angst hebben gepromoot boven een niet-bedreigend zoals covid. En het begon allemaal in het begin van de jaren zeventig met een aan de VN gelieerde groep genaamd The Club of Rome.

De globalisten hebben plannen gemaakt om het milieubewustzijn te gebruiken als excuus voor centralisatie sinds tenminste 1972, toen de Club van Rome een verhandeling publiceerde met de titel 'The Limits Of Growth'. Door een beperkt onderzoek naar de industrie en middelen te financieren in een gezamenlijk project met MIT, leken de bevindingen ruim van tevoren te zijn geschreven: het einde van de planeet was nabij, tenzij naties en individuen hun soevereiniteit opofferden. Hoe handig voor de globalisten die de studie financieren ...

Twintig jaar later zouden ze een boek publiceren met de titel 'De eerste wereldwijde revolutie.' In dat document bespreken ze specifiek het gebruik van de opwarming van de aarde als middel om supranationaal bestuur te vormen:

"Op zoek naar een gemeenschappelijke vijand waartegen we ons kunnen verenigen, kwamen we op het idee dat vervuiling, de dreiging van de opwarming van de aarde, watertekorten, hongersnood en dergelijke zouden passen. In hun totaliteit en hun interacties vormen deze fenomenen een gemeenschappelijke dreiging die door iedereen samen het hoofd moet worden geboden. Maar door deze gevaren als de vijand aan te duiden, lopen we in de val waar we de lezers al voor hebben gewaarschuwd, namelijk symptomen verwarren met oorzaken. Al deze gevaren worden veroorzaakt door menselijk ingrijpen in natuurlijke processen, en alleen door veranderde houdingen en gedragingen kunnen ze worden overwonnen. De echte vijand is dan de mensheid zelf.”

Door het bestaan ​​van de mensheid zelf tot een grote bedreiging te maken, wilden de globalisten het publiek verenigen rond het idee zichzelf in toom te houden. Dat wil zeggen, het publiek zou zijn vrijheden moeten opofferen en zich moeten onderwerpen aan controle in de overtuiging dat de menselijke soort te gevaarlijk is om vrijheid te krijgen.

De volgende nieuwsspecial van de Australian Public Broadcasting Service werd uitgezonden in 1973, niet lang nadat de Club van Rome was opgericht. Het is verrassend bot over de doelstellingen van de organisatie:

Wat kunnen we uit deze uitzending en de boodschap afleiden? De globalisten willen vooral twee specifieke resultaten: ze willen het einde van de nationale soevereiniteit en het einde van privébezit door middel van sociaal gestimuleerd minimalisme. Exact dezelfde doelstellingen die de Club van Rome in de jaren 1970 schetste, vormen vandaag de dag het leidende beleid van de VN en het World Economic Forum. Het concept van de 'deeleconomie' dat Klaus Schwab en het WEF vaak trots promoten, is niet door hen bedacht, maar door de Club van Rome 50 jaar geleden.

Het is een self-fulfilling prophecy: ze besteden een halve eeuw aan het uitvinden van een crisis, trommelen publieke terreur op en bieden vervolgens precies de oplossingen die ze decennia geleden wilden afdwingen.

Uiteindelijk heeft de klimaatagenda niets te maken met milieubewustzijn en alles met economie. Het plan begon midden in een zeer reële stagflatiecrisis, een moment waarop de middenklasse het meest bang was voor de toekomst en de prijzen snel stegen. Deze crisis werd niet veroorzaakt door de schaarste aan middelen, maar door het wanbeheer van het financiële systeem. Het is geen toeval dat het hoogtepunt van het broeikaseffect vandaag plaatsvindt, net nu er weer een stagflatieramp op ons afkomt.

De Club van Rome is nu een omhulsel van zijn vroegere glorie gevuld met dwaze hippies, hoogstwaarschijnlijk omdat de VN en andere globalistische denktanks de rol op zich hebben genomen die de groep vroeger speelde. De schaduw van de oorspronkelijke Club is echter altijd aanwezig en haar strategie van angstzaaierij voor het klimaat wordt op dit moment gehanteerd om de toenemende overheidsonderdrukking van energie en landbouw te rechtvaardigen.

Als ze niet worden tegengehouden door het publiek, zullen totalitaire koolstofmandaten de norm worden. De volgende generatie, die in kunstmatige armoede leeft, zal van jongs af aan worden geleerd dat de globalisten "de wereld hebben gered" van een ramp die nooit echt heeft bestaan. Ze zullen worden verteld dat de slavernij van de mensheid iets is om trots op te zijn, een geschenk dat de soort in leven houdt, en iedereen die die slavernij in twijfel trekt, is een egoïstische schurk die de vernietiging van de planeet wil.

Lees hier het hele verhaal ...