"Donkergroen geld"Is een nieuw rapport van Ottawa, Robert Lyman, adviseur op het gebied van energiebeleid, dat het masker weghaalt van de grote groene financieringsmachine achter Canada's klimaatverandering" Leiderschap ", uitgegeven door Friends of Science op januari 15, 2019. Volgens Friends of Science klinkt wat er speelt in Canada als het voorgestelde US Green New Deal, zoals geschetst door Vox, Jan. 7, 2019. In tegenstelling tot Al Gore's beweringen dat bedrijfstakgeld klimaat dissidenten financiert, zoals gerapporteerd december 21, 2018 in National Geographic, 'Donkergroen geld' laat zien dat miljardairstichtingen met gevestigde belangen in hernieuwbare energiebronnen en CO2-handel, samen met overheidsbeleid het grote geld zijn dat het klimaatverhaal duwt.
De Amerikaanse Senaat Minderheid rapporteert de "Billionaire's Club" van juli 20 rapporteerde 2014 vergelijkbare financiering.
De bewering van een klimaatcrisis wordt ontkracht door emeritus professor François Gervais van de Universiteit van Tours, in een nieuwe videopresentatie: "Cooling of Climate Sensitive - Anthropogenic CO2 Global Warming Challenged by 60-Year Cycle", zojuist op YouTube geplaatst door Friends of Science . Prof. Gervais toont aan dat er een wetenschappelijke 'consensus' bestaat over de nominale klimaatgevoeligheid van kooldioxide door menselijke emissies, wat betekent dat de impact op de lange termijn op het klimaat op aarde verwaarloosbaar is.
'Donkergroen geld' geeft een kijkje in een groot, zelfhandelend netwerk van buitenlandse fondsen voor miljardairstichtingen in Canada, met ontelbare hoeveelheden geld die in twijfelachtige 'klimaatverandering'-initiatieven worden gestort.
Auteur Robert Lyman is een voormalig ambtenaar van 27 jaar en voormalig diplomaat voor 10 jaar voor de Canadese overheid. Hij is ontsteld over de verspilde publieke middelen zonder kosten-batenanalyse en zelden onderworpen aan publieke controle.
Lyman verwijst eerst naar het 2018-artikel van Matthew Nisbet "Strategische filantropie…". Nisbet stelt dat filantroopstichtingen in de VS 'klimaatverandering' hebben aangemerkt als een sociaal probleem, het hebben gedefinieerd als een vervuilingsprobleem, hebben aangedrongen op een 'koolstofprijs' en hebben markten in de richting van technologieën voor hernieuwbare energie als oplossingen verplaatst.
Lyman schrijft: "Hoewel de financiering die door particuliere stichtingen wordt verstrekt groot is, is de overheid verreweg de grootste financieringsbron om klimaatmitigatie in Canada te bevorderen ..." Canadezen zouden niet hoeven te raden hoeveel geld door overheden wordt uitgegeven om te financieren de ‘ijzeren driehoek’ van de voorkeur voor de bevestiging van klimaatverandering.
De ijzeren driehoek verwijst naar een papier in de Journal of Physicians and Surgeons van Fall 2013 door Richard Lindzen, waarin wordt uitgelegd hoe dubbelzinnige wetenschappelijke uitspraken worden gehyped door zelf-geïnteresseerde advocaten en media, die vervolgens publieke druk op regeringen genereren om 'actie te ondernemen', die op hun beurt de razernij voeden met financiering.
Deloitte White Collar Crime-update van februari 2018, legt de vierpuntsfraude diamant uit. Het aanprijzen van een 'crisis' in de klimaatverandering biedt de rationalisatie voor elke actie; grote financiers bieden de mogelijkheid, overheden bieden de prikkels en mogelijkheden.
Ironisch genoeg is het uitgeven van deze groene miljarden in pogingen om de opwarming van de aarde te stoppen volgens dr. Richard Tol economisch schadelijk voor Canada. Nominale opwarming komt ten goede aan koude landen door betere groeiseizoenen, lagere kosten voor industriële activiteit buitenshuis en verwarming. In zijn boek "Climate Economics" [pagina 89] stelt hij "Het beste land is Canada ..." Het geschatte positieve netto voordeel van de CO2-uitstoot voor Canada zal gestaag toenemen tot $ 100 miljard in 2100.
Tol is de hoofdauteur van het IPCC die weigerde het rapport van zijn team te ondertekenen, omdat hij zei dat het te alarmistisch was en het menselijk aanpassingsvermogen verwaarloosde.