Cyberpunk wint terrein als geest in de shell

De meest verleidelijke voorspellingen van cyberpunk zijn nooit uitgekomen. Er zijn geen bendes van cyborgs die sloppenwijken regeren in New York City en er zijn geen bedrijven groter dan de federale overheid. Maar het sci-fi-subgenre stelt zich voor dat dergelijke dystopieën worden ondersteund door iets subtielers: de toestand van de ziel van de mens wanneer er geen grenzen meer zijn.

De 1980s boden vruchtbare grond voor de doordringende nieuwe visie op science fiction ontwikkeld door William Gibson en zijn tijdgenoten. Het wereldwijde kapitalisme van Reagan en Thatcher heeft het agentschap afgestaan ​​van nationale staten aan nationale agnostische bedrijven. Minder voor de hand liggend maar net zo belangrijk was het feit dat de ruimterace voorbij was en Star TrekDe naïviteit werd blootgelegd. Computers, geen ruimteschepen, zouden de maatstaf voor vooruitgang in de toekomst worden. De strakke, utopische visie op het futurisme van het midden van de eeuw werd verder in diskrediet gebracht door de stijgende criminaliteit in stedelijke centra.

Moderniteit waarvan ooit werd verwacht dat het bijpassende ruimte-eenheid zou brengen, bracht in plaats daarvan radicale zelfexpressie. De overvloed aan keuze, suggereerden deze auteurs, leidt tot decadentie, verval en een samenleving waarin mensen niet duidelijk kunnen zien zonder hun menselijkheid te verliezen.

En dus zijn de helden van cyberpunk buitenstaanders - de punks waaraan het genre de halve naam te danken heeft. In cyberpunk zijn er geen grootse verhalen meer over vooruitgang en triomf. Mensen kunnen nergens heen en verval is geglobaliseerd; dit is sciencefiction zonder de geruststellende gedachte van buitenaards leven. Lezers ervaren een aarde waar het concept van 'plaats' zijn vervaldatum heeft overschreden. Hoofdpersonen, net als de megacorporaties waarmee ze in de war raken, bestaan ​​over de grenzen heen, overal zo vertrouwd of vreemd als ergens anders. Neon Japanse syllabary studs wolkenkrabbers die opdoemen over de drukke binnenstad van Amerikaanse steden. Virtual reality is tegelijk een katalysator en een coping-mechanisme voor sociale afbraak.

Wat moet iemand doen tegen zo'n brute verstuiving? Wel, hij neemt individualisme tot zijn perverse conclusies, die van William Gibson Neuromancer suggereert. Neem de volgende passage:

Zijn gezicht was een eenvoudig transplantaat gegroeid op collageen en haaienkraakbeenpolysachariden, glad en afschuwelijk.

De roman houdt in dat het personage iets later kan verschijnen met een compleet ander gezicht. Zelf was een andere onzekerheid die was weggespoeld door onophoudelijke vaart. Zelfs het jargon van de auteur draagt ​​bij aan een gevoel van onbekendheid.

We beginnen te leven in een tijd waarin zulke vreselijke en wonderlijke dingen niet alleen technisch mogelijk zijn, maar ook sociaal acceptabel. Krantenkoppen werden vorige maand gehaald over een foetus lam zijnde gekweekt in een kunstmatige baarmoeder. Het wezen, binnengevallen met buizen, zoogt en trapt in zijn uitpuilende, kabbelende behuizing. De juxtapositie van spiertrekkingen en steriel, utilitair plastic is gewoon cyberpunk. Geslacht gaat de weg van het gezicht van die misdadiger. Man en vrouw lijken meer op cola en Pepsi, en sommigen kiezen ervoor om hun eigen ambachtelijke cola-melanges te maken. Terwijl wortelloosheid van uitzondering naar regel gaat, beginnen verplichtingen jegens anderen op hindernissen te lijken. Het is niet moeilijk om te zien hoe drieouderbaby's in polycarbonaat baarmoeder hierin passen.

Verandering is tegenwoordig snel. We kunnen versnelling voelen die ooit alleen tussen generaties voelbaar was. Tegelijkertijd is het verleden meer gekristalliseerd dan ooit tevoren. Iedereen van vandaag, ondergedompeld in een orde van grootte van gegevens die efficiënter is dan welke bibliotheek dan ook, kan duidelijker dan ooit zien dat dingen anders waren in een altijd vertrouwd verleden. Een wereld met betekenis lost steeds scherper op naarmate we er sneller van wegrijden.

Lees hier het hele verhaal ...