Duurzaamheid van bedrijven is een Oxymoron waar aandeelhouders of werknemers niet van profiteren

In de afgelopen jaren hebben agressieve milieuactivisten in de overheid en de non-profitsectoren veel bedrijven met succes onder druk gezet om posities te bekrachtigen die geen betekenis hebben voor hun aandeelhouders, werknemers of de gemeenschappen waarin ze actief zijn. Weinig bedrijven zouden publiekelijk instemmen met centrale planning of beperkingen op economische groei steunen. Maar de rationele angst voor demonisering, boycots of zelfs juridische actie door de overheid of belangenorganisaties heeft veel bedrijven aangemoedigd om een ​​compromis te zoeken door 'duurzaamheid' te onderschrijven.

Wat ging er mis? Voor veel zakenmensen en voor het grote publiek is duurzaamheid het sleutelwoord voor zuinigheid, vindingrijkheid en langetermijnplanning. Zijn dergelijke kwaliteiten niet goed voor bedrijven en binnen gezinnen? Maar duurzaamheid is uitgegroeid tot een ideologie die wordt gekenmerkt door een donkere scepsis ten aanzien van menselijke vindingrijkheid en vooruitgang.

De wortels van "duurzaamheid" gaan terug naar een VN-rapport uit 1987, Our Common Future, waarin de bureaucraten het idee onderschreven dat economie een somber nulsomspel is. Duurzaamheid veronderstelt dat het gebruik van hulpbronnen nu noodzakelijkerwijs betekent dat er in de toekomst minder moet worden aangesproken, een zeer twijfelachtige bewering. Toen duurzaamheid een leidende beweging in de Amerikaanse cultuur werd, haastten bedrijven zich om hun “duurzame” bedrijfspraktijken over te nemen en te brandmerken. Dat is een rationele reactie op hun prikkel om risicomanagementvaardigheden te demonstreren. Maar veel van wat er gebeurt in de naam van "duurzaamheid" is economisch onverstandig of verkwistend.

Een Google-zoekopdracht naar "duurzaamheidsverslag van bedrijven" zal ongeveer 110,000-hits genereren. Duurzaamheid heeft de allure van vaagheid. Dat geeft bedrijven de vrijheid om het woord op verschillende manieren te definiëren. Rachelle Peterson en haar collega's van de National Association of Scholars, die zien, hebben licht laten zien in de donkere hoeken van de duurzaamheidsbeweging. Veel bedrijven merken op dat duurzaamheid rijmt op 'maatschappelijk verantwoord ondernemen'. Helaas voldoet dit deuntje nooit aan activisten en is het dus discordant.

Vanaf dit schrijven in januari gaan 2017, de federale overheid en veel staten over naar nieuw politiek leiderschap. Moet het bedrijfsleven deze gelegenheid aangrijpen om zijn standpunt ten aanzien van duurzaamheid te heroverwegen? Is het tijd om het beleid van het bedrijf te ontlasten dat managers terecht vonden dat ze moesten nemen om vervolging door bureaucraten, de aanklager of agressieve advocaten te voorkomen?

We vroegen dat van een senior medewerker bij een toonaangevende energieleverancier. Het bedrijf startte programma's, trad onderhandelde nederzettingen in en voegde zich bij organisaties, waarvan de deelname de ruiktest niet doorbracht. Ze deden dit om met elkaar overweg te kunnen. Om zijn antwoord samen te vatten: “We oefenen discipline uit, zodat projecten die als duurzaam worden aangemerkt echt operationele voordelen opleveren. Er is een voortdurende druk om naar gebieden te gaan waar [dat kapot gaat.] ”Zelfs die discipline kon hen niet vrijhouden van spraakmakende experimenten met luchtemissies en gerelateerde technologieën. Sommige waren in negen cijfers geprijsd, maar de voordelen van de belanghebbenden verdwenen. Minstens één onderhandelde regeling was zo geformuleerd dat een milieu-regulator en zijn activistische donateurs konden beweren dat ze straf hadden opgelegd, hoewel de "sanering" eerder was gestart als onderdeel van de zich ontwikkelende operationele normen.

De ervaring van ExxonMobil is leerzaam. Eind jaren negentig, ten tijde van het Kyoto-protocol, nam Lee Raymond, de toenmalige CEO van Exxon, een krachtig en principieel standpunt in over klimaatverandering. Hij maakte duidelijke en definitieve publieke verklaringen dat het bedrijf gekant was tegen de te speculatieve klimaatagenda die sommige partijen bepleitten. Het resultaat was de demonisering van het bedrijf door klimaatactivisten. Rex Tillerson, de voormalige CEO van ExxonMobil en de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, heeft getracht de controverse te bezweren door koolstofbelastingen te steunen en breed te adverteren over ExxonMobil's onderzoek naar koolstofafvang en andere technologieën. Het is ook helemaal niet duidelijk dat deze benadering aandeelhouders helpt, want het bedrijf blijft het doelwit van felle kritiek en rechtszaken.

Regelgevende en non-profit milieuactivisten kunnen niet op afstand worden gehouden door bedrijven die verklaren dat hun activiteiten schoon, veilig en energiezuinig zijn, dus hun bedrijven zijn daarom 'duurzaam'. Caterpillar geeft bijvoorbeeld elk jaar een 'Duurzaamheidsrapport' uit, terwijl verkoop jaarlijks $ 8 miljard aan mijnbouwapparatuur. Komatsu, een andere belangrijke fabrikant van mijnbouwapparatuur, is actief lid van de World Business Council on Sustainable Development. Joy Global, ook een groot Amerikaans bedrijf in die sector, prijst zijn 'duurzaamheid' door de lage koolstofemissies van zijn fabrieken op te merken. Een aanzienlijk deel van de welverdiende winst van deze bedrijven komt van de verkoop aan de kolenmijnindustrie, die verreweg de grootste koolstofdioxide-emitter ter wereld is. Klimaatactivisten willen niet dat de kolenindustrie efficiënter wordt, ze willen dat het weg is.

Hoe kan een bedrijf zijn licentie behouden om te voldoen aan de verwachtingen van zowel het brede publiek als van financiële belanghebbenden? Door enkele feiten over de Amerikaanse en mondiale samenleving van vandaag te accepteren en vervolgens de gordijnen voor de duurzaamheidsvernieuwing terug te trekken.

Lees hier het hele verhaal ...