De toekomst van globalisering en duurzame ontwikkeling wordt gezien in steden, niet in natiestaten. De opkomst van autonome steden wordt over de hele wereld gezien en mondiale belangen fluisteren in de oren van Amerikaanse burgemeesters om zich effectief af te scheiden van de federale overheid. ⁃ TN Editor
De burgemeesters komen eraan. In de afgelopen maanden hebben bewoners van het stadhuis in Tallahassee, Nashville en Tuscaloosa democratische voorverkiezingen gewonnen voor de gouvernementele rassen van hun staat. Burgemeester Eric Garcetti van Los Angeles, voormalig burgemeester van New Orleans Mitch Landrieu en voormalig burgemeester van San Antonio Julian Castro gaan het gerucht over het overwegen van White House-biedingen in 2020. Stedelijke leiders die een hoger ambt wensen, vertrouwen op het idee dat kiezers zullen reageren op wat steden vandaag belichamen: innovatie, diversiteit en vooruitgang.
In het tijdperk van Trump, enkele experts hebben steden aangespoord om onafhankelijkheid verklaren van de chaos op federaal niveau in Washington. Anderen kondigen aan lokale macht en lokale acties als tegengif voor nationale disfunctie. Overal in het land storten bedrijven en filantropieën miljoenen dollars in stadsinitiatieven, aangetrokken door het idee dat oplossingen in stedelijke gebieden - over kwesties als economische ontwikkeling, schone energie en veerkracht - naar het nationale niveau zouden kunnen borrelen.
Ik begrijp de impuls. Vanuit de top van een nationale denktank over steden, zie ik steden veelbelovende reacties opzetten op grote problemen zoals klimaatverandering, betaalbaarheid van huizen en strafrecht. Bij het Brookings Institution helpen we lokale en regionale leiders bij het versnellen van oplossingen voor wereldwijd concurrentievermogen en gedeelde welvaart.
Maar stadsboosterisme kan ook te ver gaan: stadsleiders aansporen om het alleen te doen, viert een diepe disfunctie in federalisme - en het normaliseert een zelfvernietigende verschuiving in politiek en bestuur.
De Trump-regering gebruikt bijvoorbeeld het verhaal van verhoogde lokale capaciteit om te rechtvaardigen draconische bezuinigingen op federale steunvoor steden, vanaf doorvoerprogramma's, financiering van gemeenschapsontwikkeling, aan de hele administratie voor economische ontwikkeling. De president 2019 budget merkt op dat het "... een grotere rol erkent voor de nationale en lokale overheden en de particuliere sector om tegemoet te komen aan de behoeften van de gemeenschap en de economische ontwikkeling", wat duidt op afstand van een langdurige federale rol in die gebieden.
Verder federaal beleid do ongeacht of stadsleiders het leuk vinden of niet. Federale deportatietroepen zijn opvallende angst voor immigrantengemeenschappen in steden en voorsteden. De nieuwe belastingwetgeving legt een limiet op op belastingaftrek door de staat en de gemeente, waardoor het voor stadsbesturen economisch en politiek duurder wordt inkomsten te genereren. Tarieven bedreigen bedrijven en banen in allerlei gemeenschappen, maar de regering Trump stelt voor bescherm boeren tegen die effecten met miljarden dollars aan subsidies verstrekt door stedelijke en voorstedelijke belastingbetalers. Stad-tegen-stad acties kunnen het nationale beleid niet overwinnen dat stedelijk Amerika in grote lijnen ondermijnt.
En als Sherrilyn Ifill van het NAACP Legal Defense Fund heeft waargenomen, waarin de deugden van lokalismepapieren worden geprezen over de duistere geschiedenis van 'lokale controle' in Amerika, waar eerbied voor lokale besluitvormers heeft geleid tot aanhoudende raciale segregatie en de actieve onderdrukking van stemrechten van minderheden. "We moeten lokalisatie niet romantiseren," schreef Ifill, in reactie op de recente New York Times kolom over "The Localist Revolution" door David Brooks. "Het is vaak brutaal, onderdrukkend en gewelddadig geweest."
wpDiscuz