Christiana Figueres: Hoe kom je aan wereldwijde verandering met een 'Moonshot Attitude'

Toen Christiana Figueres de leiding op zich nam van het VN-secretariaat inzake klimaatverandering, lag de diplomatieke ineenstorting van de Top van Kopenhagen nog vers in het geheugen. Nu, iets meer dan zes jaar later, bereidt ze zich voor om haar kantoor te verlaten, met een golf van wereldwijd enthousiasme na de eerste wereldwijde overeenkomst over klimaatverandering.

BusinessGreen ingehaald met Figueres om terug te blikken op de opmerkelijke transformatie die de wereldwijde klimaatbeweging heeft doorgemaakt - over haar rol als 'tuinman' voor klimaatactie, waarom Amerikaanse bedrijven de Trump-kaart in handen hebben in het Amerikaanse klimaatbeleid en waarom overwinning altijd hand in hand gaat in de hand met optimisme.

BusinessGreen: Terugkijkend vanaf het moment dat je deze functie net na Kopenhagen hebt aangenomen tot waar we nu zijn, wat is er veranderd in de wereldwijde houding ten opzichte van klimaatverandering?

Christiana Figueres: Ik denk dat er een opmerkelijke ommekeer is opgetreden in de wereldwijde houding van de afgelopen zes jaar. Zoals we ons herinneren waren we allemaal diep teleurgesteld in Kopenhagen. Zoals ik al eerder heb gezegd, denk ik dat de hele wereld een slecht humeur had over klimaatverandering, omdat ze tot de conclusie was gekomen dat het te duur, te complex, te confronterend was en sommigen hadden zelfs besloten dat het toch te laat was.

Dus ik denk dat de afgelopen zes jaar is gebeurd dat er een opmerkelijke ommekeer is in de mondiale stemming. Zeker het feit dat schone energietechnologieën in kosten zijn gedaald, was een enorme opening. Maar verder zou ik zeggen dat er drie belangrijke transformaties waren die langzaam maar zeker plaatsvonden tussen 2010 en 2015.

De andere grote transformatie, mijn tweede keuze, is dat men besefte dat dit niet alleen de verantwoordelijkheid is van centrale of nationale regeringen, maar eigenlijk een gedeelde verantwoordelijkheid die verder gaat dan centrale regeringen: er zijn subnationale regeringen, er zijn zeker de sector die hier zijn verantwoordelijkheid moet nemen, de financiële sector. In feite is er nauwelijks een sector die niet hoeft bij te dragen aan de oplossing.

En op basis van die twee veranderingen, wat echt opmerkelijk was, was het feit dat het aanpakken van klimaatverandering langzaam maar zeker veranderde van een last naar een kans. Landen hebben nu gezien hoe ze daadwerkelijk een nationale versie van de wereldwijde duurzame ontwikkelingsdoelen (SDG's) kunnen implementeren door het nastreven van klimaatdoelen en vice versa. En ik denk dat het heel belangrijk is om te begrijpen dat we alleen klimaatdoelen zullen nastreven door de nationale doelen van de SDG's na te streven.

Om te kunnen begrijpen dat dit eigenlijk een enorme ontwikkelingskans is, was een grote, ingrijpende verandering die een heel andere houding mogelijk maakte - een die toegeeft dat we niet precies weten hoe we de doelen gaan bereiken die in het Akkoord van Parijs, maar dat iedereen bereid is om een ​​“moonshot-attitude” te hebben om te zeggen “we gaan dit doen, we moeten wel transformeren”. En toegegeven, we weten niet precies hoe we dat gaan doen, maar we gaan het doen. Het gaat dus heel erg om deze moonshot-houding, die heel erg verschilt van waar we waren in Kopenhagen.

U hebt eerder gesproken over uw drive om een ​​gevoel van optimisme toe te voegen aan het klimaatdebat na Kopenhagen. Kunnen we, gezien uw ervaring met het opnieuw opbouwen van het momentum na die conferentie, iets leren over het vasthouden van het momentum na Parijs?

Het is belangrijk om daar vrij snel in te handelen, want we willen niet dat de Overeenkomst van Parijs alleen maar een dwangarbeid en een evenwichtig document is. We willen niet dat het alleen een document is. We willen dat het een visie is, ja, maar het moet heel snel worden gevolgd door de realiteit achter die visie te construeren.

Ik denk dat de aanloop naar Parijs en de bouw van alle zeer belangrijke coalities absoluut cruciaal is. Landen die samenwerken, samenwerken en elkaar helpen waren een les in de aanloop naar Parijs en moeten de basis zijn om nu vooruit te gaan. Of het nu landen of nationale regeringen zijn die elkaar helpen, of dat dit een samenwerking is tussen de publieke en private sector, of tussen nationale en subnationale regeringen. In welke iteratie je het ook wilt zien, ik denk dat samenwerking de sleutel was tot Parijs en absoluut fundamenteel is in een wereld na Parijs.

Vorige maand zei u dat het gesprek tussen het bedrijfsleven en de overheid zich nu moet verdiepen in de samenwerking - zou u kunnen uitleggen wat u daarmee bedoelt?

Het is duidelijk dat bedrijven hun verantwoordelijkheid al op zich nemen omdat ze het als een kans zien, en velen van hen beginnen zich af te stemmen op deze op wetenschap gebaseerde doelen, doelen die zijn verankerd in de Overeenkomst van Parijs, dus velen van hen zijn in beweging in die richting. Maar het is ook heel duidelijk dat ze in die beweging zullen worden gefaciliteerd en mogelijk gemaakt, voor zover regeringen klimaatvriendelijk beleid voeren. Het zeer duidelijke verband tussen een stimulerende beleidsomgeving en kapitaalverschuivingen en ontwikkeling van technologie is er altijd geweest. Het is niets nieuws, we weten al jaren dat het bestaat, maar het is nu absoluut transcendentaal en moet vrij snel gebeuren.

Lees het volledige artikel hier ...