Chemtrails: Witte Huis onderzoekt openlijk manieren om de aarde te koelen door zonlicht terug te reflecteren

Het Witte Huis coördineert een vijfjarig onderzoeksplan manieren te bestuderen om de hoeveelheid zonlicht die de aarde bereikt te wijzigen om de effecten van de opwarming van de aarde te temperen, een proces dat soms zonne-geo-engineering of zonlichtreflectie wordt genoemd.

Het onderzoeksplan zal klimaatinterventies beoordelen, inclusief het sproeien van aerosolen in de stratosfeer om zonlicht terug in de ruimte te reflecteren, en moet doelen voor onderzoek bevatten, wat nodig is om de atmosfeer te analyseren en welke impact dit soort klimaatinterventies op aarde kunnen hebben, volgens het Witte Huis's Office of Science and Technology Policy. Het congres gaf opdracht om het onderzoeksplan te produceren in zijn bestedingsplan voor 2022, welke President Joe Biden ondertekende in maart.

Van sommige technieken, zoals het sproeien van zwaveldioxide in de atmosfeer, is bekend dat ze schadelijke effecten hebben op het milieu en de menselijke gezondheid. Maar wetenschappers en klimaatleiders die bang zijn dat de mensheid haar emissiedoelstellingen zal overschrijden, zeggen dat onderzoek belangrijk is om erachter te komen hoe deze risico's het beste kunnen worden afgewogen tegen een mogelijk catastrofale stijging van de temperatuur op aarde.

Je voorbereiden om een ​​onderwerp te onderzoeken is een zeer voorbereidende stap, maar het is opmerkelijk dat het Witte Huis formeel betrokken is bij wat grotendeels werd gezien als het spul van dystopische fantasie. In de sciencefictionroman van Kim Stanley Robinson, "Het ministerie van de toekomst", een hittegolf in India is dodelijk 20 miljoen mensen en uit wanhoop besluit India zijn eigen strategie te implementeren om het zonlicht dat de aarde bereikt te beperken.

Chris Sacca, de oprichter van het investeringsfonds voor klimaattechnologie Lager koolstofkapitaal, zei dat het verstandig is dat het Witte Huis het voortouw neemt in de onderzoeksinspanningen.

"Zonlichtreflectie heeft het potentieel om het levensonderhoud van miljarden mensen veilig te stellen, en het is een teken van het leiderschap van het Witte Huis dat ze het onderzoek bevorderen, zodat toekomstige beslissingen kunnen worden geworteld in de wetenschap en niet in geopolitieke kortzichtigheid", vertelde Sacca aan CNBC. (Sacca heeft geld gedoneerd om onderzoek in het gebied te ondersteunen, maar zei dat hij "geen financiële belangen heeft buiten filantropie" in het idee en niet denkt dat er particuliere bedrijfsmodellen in de ruimte zouden moeten zijn, vertelde hij aan CNBC.)

Harvard-professor David Keith, die in 1989 voor het eerst aan het onderwerp werkte, zei dat het nu veel serieuzer wordt genomen. Hij wijst op formele steunbetuigingen voor onderzoek naar zonlichtreflectie van de Environmental Defense Fund  Union of Concerned ScientistsEn Natural Resources Defence Council, en de oprichting van een nieuwe groep die hij adviseert, genaamd de Climate Overshoot Commission, een internationale groep wetenschappers en wetgevers die klimaatinterventies evalueert ter voorbereiding op een wereld die warmer wordt dan het klimaatakkoord van Parijs aanbeveelt.

"Je kunt niet beoordelen wat het land doet op het gebied van modificatie van zonnestraling zonder te kijken naar wat het doet op het gebied van emissiereducties, want de prioriteit ligt bij emissiereducties", zei hij. Janos Pasztor, uitvoerend directeur van de Carnegie Climate Governance-initiatief. "Aanpassing van zonnestraling zal nooit een oplossing zijn voor de klimaatcrisis."

Het idee van zonlichtreflectie verscheen voor het eerst prominent in een rapport uit 1965 aan president Lyndon B. Johnson, getiteld: "Herstel van de kwaliteit van onze omgeving", Keith vertelde CNBC. Het rapport bracht het idee naar voren om deeltjes over de oceaan te verspreiden tegen een kostprijs van $ 100 per vierkante mijl. Een verandering van één procent in de reflectiviteit van de aarde zou $ 500 miljoen per jaar kosten, wat "niet overdreven lijkt", aldus het rapport, "gezien het buitengewone economische en menselijke belang van het klimaat."

Het geschatte prijskaartje is sindsdien gestegen. De huidige schatting is dat het 10 miljard dollar per jaar zou kosten om een ​​programma uit te voeren dat de aarde met 1 graad Celsius koelt. zei Edward A. Parson, hoogleraar milieurecht aan de rechtenfaculteit van de UCLA. Maar dat cijfer wordt als opmerkelijk goedkoop beschouwd in vergelijking met andere initiatieven om klimaatverandering tegen te gaan.

A mijlpaalrapport uitgebracht in maart 2021 van de Nationale Academies van Wetenschappen, Techniek en Geneeskunde behandelde drie soorten zonne-geo-engineering: stratosferische aerosolinjectie, verheldering van zeewolken en verdunning van cirruswolken.

Stratosferische aërosolinjectie zou betekenen dat vliegtuigen in de stratosfeer, of tussen 10 mijl en 30 mijl hemelwaarts, en een fijne nevel sproeide die in de lucht zou blijven hangen en een deel van de zonnestraling terug in de ruimte zou reflecteren.

"De stratosfeer is kalm en de dingen blijven daar lang hangen", vertelde Parson aan CNBC. "De atmosferische levensduur van dingen die in de stratosfeer worden geïnjecteerd, is tussen zes maanden en twee jaar."

Stratosferische aërosolinjectie "zou onmiddellijk de high-end van hete extremen halen", zei Parson. En het zou ook "vrijwel onmiddellijk" extreme neerslaggebeurtenissen vertragen, zei hij.

“De slogan over stratosferische aërosolinjectie, die ik meer dan 10 jaar geleden in een paper schreef – maar het is nog steeds toepasselijk – is snel, goedkoop en onvolmaakt. Snel is cruciaal. Niets anders dat we doen voor klimaatverandering is snel. Goedkoop, het is zo goedkoop', vertelde Parson aan CNBC.

“En het is niet onvolmaakt omdat we het nog niet goed hebben. Het is onvolmaakt omdat de onvolmaaktheid is ingebed in de manier waarop het werkt. Dezelfde reden waarom het snel is, is de reden dat het onvolmaakt is, en er is geen manier om daar omheen te komen."

Een optie voor een aerosol is zwaveldioxide, waarvan de verkoelende effecten bekend zijn uit: vulkanische uitbarstingen. De uitbarsting van de berg Pinatubo in 1991 bijvoorbeeld spuwde duizenden tonnen zwaveldioxide in de stratosfeer, waardoor de mondiale temperatuur tijdelijk met ongeveer 1 graad Fahrenheit dalen, volgens de US Geological Survey.