Censuur neemt toe en vrije meningsuiting neemt wereldwijd af

Het Europese Hof voor de Rechten van de Mens oordeelde dat kritiek op Mohammed het aanzetten tot haat inhoudt - wat betekent dat in Europa kritiek op Mohammed niet langer de vrijheid van meningsuiting is.

Wat de rechtbank daadwerkelijk heeft gedaan, is echter de mogelijkheid uitsluiten van een debat waaraan verschillende deskundigen en burgers kunnen deelnemen. Nu, zo lijkt het, zijn de enige opvattingen die op het openbare forum worden gerespecteerd die van vrome moslims.

Huwelijken met minderjarigen worden door sommige landen beschouwd als kindermishandeling of wettelijke verkrachting, maar zijn acceptabel onder de sharia-wetgeving; ze vinden ook plaats in moslimgemeenschappen in westerse landen zoals het VK. Dit alleen al is een belangrijke reden waarom er platforms moeten worden gevonden om over de kwestie te debatteren in plaats van het als iets aanstootgevend onder het tapijt te vegen. Het negeren is beledigend.

Bovendien, aangezien sommige moslims vaak beledigd zijn door zelfs kleine aangelegenheden met betrekking tot hun geloof, zoals een speelgoed-teddybeer genaamd Mohammad of een onschuldig verklaarde gevangene in de dodencel - zodat menigten de straat op gaan om die personen te veroordelen of zelfs te doden - wat nu zal niet gecensureerd worden in het Westen?

Er zijn natuurlijk sociale instellingen waar het loont om naar je woorden te kijken. Zeggen dat je het uiterlijk van de nieuwe vriendin van een maffioso leuk vindt, kan fataal zijn. Tijd doorbrengen met een stel Hamas-terroristen terwijl je je liefde voor Israël uitspreekt, leidt misschien niet tot je voortijdige ondergang. In Londen vandaag jonge mannen die opmerkingen maken of speel muziek aan andere jongeren op straat kan doodgestoken worden. Een recente opmerking on The Independent website beweert: "In dit land [het VK] kunnen sommige opvattingen, ongeacht hoe geldig en logisch, leiden tot alles, van openbare berisping tot het verlies van een baan tot geweld."

Voor het grootste deel leren we hoe we woorden of daden kunnen vermijden die iemand of een groep kunnen beledigen, vooral als bekend is dat ze vatbaar zijn voor geweld. Toch zijn deze tegenslagen zeldzaam en we leven in de veronderstelling dat we in democratische landen vrijuit kunnen spreken binnen de normen van het maatschappelijk middenveld. We erkennen dat in veel landen racistische, homofobe, antisemitische of "islamofobe" haatzaaiende uitlatingen bij de politie kunnen worden gemeld en kunnen leiden tot de arrestatie en uiteindelijk berechting van de spreker. De eerste wijziging van de grondwet van de Verenigde Staten beschermt haar burgers tegen vervolging wegens vrijheid van meningsuiting, behalve wanneer er een aannemelijke dreiging is van "Dreigende wetteloze actie. '

Als boze uitwisselingen plaatsvinden, zijn ze slechts een gevolg van het leven in landen waar vrijheid van meningsuiting en een vrije mening worden gekoesterd. We hebben gezien wat er gebeurt in landen waar er geen vrije meningsuiting is - zoals de Sovjet Unie of het huidige Pakistan (hier, hier en hier); het is vaak niet mooi en wordt in een groot deel van het westen als de moeite van het afwegen beschouwd.

Bijzondere gevoeligheden omringen religieuze ideeën en geschiedenissen. Nergens is dit tegenwoordig duidelijker dan in het geval van de islam, waar iets onaangenaams is, vooral uitspraken die zelfs maar een paar mensen als godslasterlijk beschouwen - zoals jonge schoolkinderen benoemde een speelgoed teddybeer Mohammad, een veel voorkomende naam in Soedan - kan worden behandeld als strafbare feiten. In het Westen, binnen seculiere democratische staten, lijken de meeste kerken genadig niet langer geïnteresseerd te zijn in het beheersen van zaken als godslastering. Toen ik in de jaren zestig en begin jaren zeventig in de Ierse Republiek woonde, hield de katholieke kerk de samenleving stevig vast. Boeken werden verboden, ook door James Joyce, DH Lawrence en heel Sigmund Freud. Films en toneelstukken werden ook verboden of gecensureerd. De onverdraagzame verbod op katholiekenstuderen aan Trinity College Dublin bestendigde het onrecht. Sinds de jaren zestig hebben we nu echter het homohuwelijk, het recht van vrouwen op abortus en een openlijk homo Taoiseach (Premier). Dit jaar, op 6, een meerderheid van de Ieren gestemd in een referendum om de godslasteringwet af te schaffen die sinds 1937 in haar grondwet bestond. Het land is opmerkelijk geliberaliseerd.

Ironisch genoeg, terwijl Ierland's wet op godslastering uit 2010 was technisch nog steeds in de boeken (hoewel nooit echt geïmplementeerd), de 57-state Organization of Islamic Cooperation (OIC) - bestaande uit 56 voornamelijk islamitische staten plus "Palestina" - geciteerd in 2009 tijdens een poging om een ​​internationale godslasteringwet op te leggen aan de VN. Ook in 2009 had de regering een nieuwe Ierse lasterwet aangenomen die een volledige definitie van de godslasteringwet bevatte (die dit jaar werd afgeschaft). Deze stemming vond plaats tijdens een commissievergadering voor de 13^th zitting van de VN-Mensenrechtenraad. Het voorstel, namens Pakistan namens de OIC gedaan, gebruikte de Ierse definitie:

38.1-staten die partij zijn, verbieden bij wet de uiting van zaken die grof beledigend of beledigend zijn in verband met zaken die door een religie heilig worden gehouden en daarmee verontwaardiging veroorzaken bij een aanzienlijk aantal aanhangers van die religie.

We weten niet of de belangrijkste motivatie voor de OIC minder voortkwam uit een bezorgdheid over religies die moslims als volledig vals, afgeschaft en inferieur zouden kunnen beschouwen, zoals jodendom of christendom, of meer uit een bezorgdheid dat niemand de islam mag bekritiseren.

In ieder geval werd Ierland eindelijk wakker van het onrecht van zijn godslastering, en de schade die het heeft toegebracht aan zijn groeiende reputatie als een land dat de mensenrechten wil naleven.

Lees hier het hele verhaal ...