Dit voortdurende verkoopgesprek doet denken aan het pre-financiële crisis-tijdperk waarin uw mailbox werd overspoeld met creditcardaanbiedingen, en toch was krediet het laatste wat u nodig had om uw leven te verbeteren. ⁃ TN Editor
Onze steden worden steeds meer getroffen door een gebrek aan betaalbare woningen, ongelijkheid, achterblijvende infrastructuur - de lijst gaat maar door.
Australië en 166 andere landen kwamen de New Urban Agenda overeen op de Habitat III conferentie in Quito afgelopen oktober. De agenda kadert wereldwijd beleid voor steden en stedelijke nederzettingen voor de komende 20-jaren. Ondertekenaars zullen worden afgemeten aan de doelstellingen.
Deze historische overeenkomst trok niet dezelfde aandacht als de Paris klimaatakkoordmaar toch heeft het een even diepgaand en gekoppeld potentieel. De overeenkomst van Parijs zal bepalen welke landen actie ondernemen op het gebied van klimaatverandering, het beleid bepalen op het gebied van energieverbruik en koolstofproductie. De nieuwe stedelijke agenda zal gericht zijn op stadsduurzaamheid, het vormgeven van onze leefbaarheid, huizen en buurten.
De agenda speelt in op de stedelijke eeuw. Het erkent de groei die door steden wordt gestimuleerd, maar ook hun ruimtelijke, sociale, culturele en economische ongelijkheden.
Er is dringend actie nodig om ongelijkheid aan te pakken. De verschuiving naar steden heeft de ongelijkheid niet verminderd. In plaats daarvan is de armoede verschoven naar steden en verdiepte ongelijkheid in het proces.
Twee sleutelconcepten van de nieuwe stedelijke agenda zijn de "stad voor iedereen" en het "recht op de stad". Het verwijst ook duidelijk naar Sustainable Development Goal 11, die tot doel heeft:
... steden en menselijke nederzettingen inclusief, veilig, veerkrachtig en duurzaam maken.
Een gebrek aan gezamenlijk denken
Drie belangrijke problemen vormen de basis voor onze benadering van steden. In principe kunnen de New Urban Agenda en SDG 11 helpen deze te overwinnen.
1) Beleidssilo's blijven bestaan ondanks tientallen jaren retoriek over het samenvoegen van beleid en programma's. De betaalbaarheid van woningen, planning en vervoer, economische ontwikkeling, volksgezondheid en onderwijs blijven bijvoorbeeld opmerkelijk stil.
In het vervoersbeleid wordt zelden gekeken naar de gevolgen voor de werkgelegenheid en de gezondheid. Beleid voor het aanbieden van betaalbare huizen onderzoekt zelden de impact van werkgelegenheid en economische strategie op de betaalbaarheid van woningen. Het bevorderen van sociale cohesie en sociale integratie wordt zelden overwogen bij de ontwikkeling en uitvoering van het onderwijssysteem.
Steden zijn ingewikkelde, verstrengelde verzamelingen van mensen, plannen en infrastructuren. Het gooien van geïsoleerde en losgekoppelde oplossingen bij complexe problemen is een recept voor mislukking, maar het is een recept dat voortdurend wordt herhaald.
2) Overheden verdelen doorgaans niet alleen hun benadering van sociaal en economisch beleid, ze hebben ook verdeelde verantwoordelijkheden tussen overheidsniveaus. Afzonderlijke ministers en afdelingen behandelen de zeer nauw omschreven aspecten van hun portefeuille.
In Australië vergroot de beleidsscheiding tussen staten en federale overheid het silokwestie. Brede scheuren tussen de overheidsniveaus zorgen ervoor dat kritische planning en beleidsbeslissingen decennia lang kunnen worden uitgesteld.
In deze leegte van het beleid lopen lokale en stedelijke overheden vaak voorop als het gaat om leefbaarheid, beperking van de klimaatverandering, duurzaamheid en sociale cohesie. Veel van de hefbomen voor verandering liggen echter buiten hun bereik. Die bevoegdheden bevinden zich in deelstaat- en federale regeringen.
3) De belangen van de particuliere sector, de overheid en het maatschappelijk middenveld blijven gefragmenteerd en tegengesteld. Er wordt onvoldoende aandacht besteed aan het onderhandelen over gemeenschappelijke belangen. Steden hebben kapitaal nodig, maar ze moeten ook leefbare plaatsen zijn voor alle burgers. Nieuwe allianties zijn nodig om behoeften en middelen met elkaar te verzoenen.
Alle bovengenoemde problemen houden verband met de overweldigende behoefte aan integratie, die een gemeenschappelijk ontmoetingspunt biedt voor een breed scala van spelers om complexe problemen aan te pakken.
Geen taak voor de overheid alleen
Australië heeft geen onderdaan behuizing or energie-niveau strategie. Maar beide zijn van cruciaal belang voor succesvolle landen en steden.
De samengevoegde formulering van de New Urban Agenda en SDG 11 biedt een toegangspunt. Ze bieden een katalysator voor integratie op drie kritieke gebieden:
beleidsformulering om meerdere, verbonden problemen aan te pakken;
nieuwe pogingen om geïntegreerd multi-level governance te ontwikkelen; en
geherformuleerd bestuur in de bureaucratie, het bedrijfsleven en het maatschappelijk middenveld.
Gedeelde idealen, doelstellingen en uitvoeringsmechanismen gekoppeld aan de nieuwe stedelijke agenda zijn de eerste stap. Dit heeft al geleid tot de oprichting van een initiatief met meerdere partners ondersteuning van duurzame stadsontwikkeling.
De nieuwe stedelijke agenda is het product van vele honderden stadsgeleerden, burgemeesters, beleidsmakers en gemeenschapsstemmen. Het biedt een integraal beleidskader dat een brede richting richting betere steden aangeeft.
wpDiscuz