Blaylock: Met sociaal nut, hoeveel zijn opa en oma echt waard?

In een eerder essay besprak ik een concept dat altijd in de gedachten van de socialistische planner zit en dat is "sociaal nut". Om dit concept volledig te begrijpen, moet men de socialistische filosofie begrijpen, als het inderdaad een filosofie kan worden genoemd, zijn filosofieën in het algemeen analytisch. In hun wereldbeeld, dat in feite een gnostisch is, wordt de wereld bezet door twee basisvormen van het menselijk leven: wijs en gekozen en degenen die het gewone gepeupel vormen - de massa.

De wijzen, in een ouder gnostisch perspectief, zijn gezalfd door de goddelijke kracht om de mensheid te leiden en zijn aard te vormen op basis van een begrip dat is afgeleid van mysterieuze kennis die zorgvuldig wordt bewaakt door mystici van de oude wereld. Dit idee, dat bepaalde mannen worden gekozen om de mensheid te regeren, is in veel regeringen van de wereld doordrongen en heeft in de moderne tijd een minder metafysische tint gekregen, maar die is nog steeds verdeeld tussen degenen die vasthouden aan de oude noties van gnosticisme, zoals de theosofen (Alice Bailey), en de moderne kijk op de New World Order Movement. Natuurlijk vermengen ze zich vrij vaak. We zijn getuige van een exploderende interesse in wijsheid die is afgeleid van de gnostische evangeliën, zoals onderwezen door de belangrijkste leerling Elaine Pagels. Veel intellectuelen, hooggeplaatste beleidsmakers en zelfs geestelijken hebben gnostische overtuigingen geaccepteerd.

Als wordt aangenomen dat bepaalde mannen worden gekozen om puur op basis van hun goddelijke zalving te regeren en dat ze niet regeren op basis van brute macht, maar door het feit dat ze een wijsheid bezitten die veel verder gaat dan de gewone man, wordt aanvaard dat de massa (gewone mensen) moeten 'gehoorzamen' - het is hun plicht.

Volgens de gnosticus is de samenleving chaotisch, slecht gepland en onrechtvaardig. Daarom kan de samenleving volgens een reeks zorgvuldig uitgedachte plannen worden gevormd of ontwikkeld om een ​​vrijere, rechtvaardigere en gelukkiger samenleving te creëren dan anders het geval zou zijn. Dit vereist dat de massa's, de mensen, overtuigd zijn om zich aan het plan te houden en als ze er niet van overtuigd zijn, moeten ze misleid worden om het plan te accepteren. Zoals Edmund Burke zei:De mensen geven hun vrijheid nooit op, maar onder een waanvoorstelling. Het laatste redmiddel is regelrechte kracht.

De wijzen zien de samenleving zoals een ouder hun kleine kinderen ziet, ze moeten ertoe worden aangezet hun medicijn in te nemen, want alleen de wijsheid van de ouders kan weten dat het op de lange termijn goed voor hen zal zijn - het idee van de paternalistische samenleving. Evenzo zijn ze ervan verzekerd dat het gewone gepeupel nooit de visie en intellectuele capaciteit zal hebben om het plan in zijn geheel te begrijpen. We zien dit niveau van arrogantie in al hun geschriften.

Gewapend met dit wereldbeeld, heeft de zelfbenoemde elite geconcludeerd dat, aangezien ze de perfecte samenleving moeten ontwikkelen, ze alleen de waarde van een persoon moeten peilen in termen van sociaal nut - wat heeft het individu of de groep te bieden aan de Nieuwe Wereldorde . In deze visie is maatschappelijk nut gebaseerd op iemands bijdrage aan het plan. De socialistische planner handelt alleen in termen van de samenleving als geheel of de economie van de wereld in het algemeen.

Iemand die werkt, belasting betaalt en de staat niet tot last is, heeft een hoger maatschappelijk nut dan een gepensioneerde of gehandicapte, die niet alleen geen vaardigheden inbrengt (werk) of belasting betaalt, maar waarschijnlijker een last voor de staat is . In de collectivistische manier van denken (de samenleving als geheel beschouwen en geen zorg hebben voor het individu) zou de laatste persoon uit de samenleving moeten worden verwijderd, hetzij door positieve of negatieve euthanasie. Het is positief als iemand actief een persoon doodt en negatief als ze die personen gewoon de toegang tot levensondersteunende zorg ontzeggen - in beide gevallen zijn ze net zo dood.

De Amerikaanse gnostische elite heeft gekozen voor negatieve euthanasie als het systeem dat het meest zal worden geaccepteerd door het volk, de massa. Het mechanisme voor deze manier van doden is rantsoenering van de gezondheidszorg. Het is ironisch dat tijdens dit debat over de nationaalsocialistische gezondheidszorg veel vocale verdedigers ontkennen dat de regering iedereen wil vermoorden, maar als we de woorden lezen van degenen die dit plan hebben ontworpen, is dat precies wat ze zeggen.

Historicus Paul Johnson schreef in zijn boek: Intellectuelen, dat "social engineering is de creatie van millenarische intellectuelen die geloven dat ze het universum kunnen modelleren door het licht van hun eigen rede. Het is het geboorterecht van de totalitaire traditie ”. Deze intellectuelen zijn de uitverkoren wijzen van de moderne tijd. Socialist Edward Alsworth Ross in zijn boek Sociale controle, maakt duidelijk dat sommigen, de wijzen, een plan moeten creëren dat controle over de samenleving vestigt en dat het deze leiders zijn die het gedrag en de acties van de mensen moeten controleren. Dit boek, dat zeer invloedrijk was onder beleidsmakers, werd geschreven in 1910. In het hoofdstuk over De behoefte aan sociale controle hij legt uit:

'Hoewel het sociale weefsel aanvankelijk bij elkaar wordt gehouden door pure wapenkracht, maskeert de tijd geleidelijk naakte macht, en vervangen morele en spirituele invloeden gedeeltelijk brute kracht. Het is dus in de samengestelde samenleving, waar de behoefte aan controle het meest dwingend en niet-aflatend is, dat de verschillende reguleringsinstrumenten hun hoogste vorm en afwerking krijgen. Hier is de techniek van bijna elke vorm van besturing geperfectioneerd. ”

Vervolgens zegt hij:

“Het enige dat een samenleving in staat kan stellen af ​​te zien van controle, is een soort gunstige selectie. De manier om een ​​kat met korte klauwen te produceren, is niet door de klauwen van opeenvolgende generaties kittens te trimmen, maar door de katten met de kortste klauwen te selecteren en met hen te fokken.

Dit is natuurlijk een oproep voor eugenetische engineering van de samenleving om te fokken voor wenselijke mensen en de samenleving te ontdoen van het ongeschikte en ongewenste. Het is belangrijk om in gedachten te houden dat degenen die deze draconische eugenetische programma's ondersteunden geen ontevreden dromers waren die in een of ander koffiehuis in New York aan het denken waren, het waren mannen en vrouwen van hoge sociale rang, intellectuelen, presidenten van grote universiteiten, beleidsmakers, bedrijfsleiders en zelfs presidenten van de Verenigde Staten. Dit waren mensen met machts- en invloedsposities die deze dromen van een utopische samenleving konden afdwingen en dat maakte ze erg gevaarlijk.

Lily Kay, in haar boek, De moleculaire levensvisie, een geschiedenis van moleculaire biologie, stelt ze:

“Tegen de tijd dat het programma voor moleculaire biologie werd gelanceerd, hadden de Rockefeller-filantropieën aanzienlijke ervaring met eugenetica ... ze ondersteunden eugenetica-projecten, zoals de sterilisatiecampagne van het Nationaal Comité voor Geestelijke Hygiëne om het fokken van zwakzinnigen te beperken, De filantropieën van Rockefeller waren ook actief op het gebied van eugenetica via het Bureau of Social Hygiene (BSH) en het Laura Spellman Rockefeller Memorial (LSRM). "

Het enthousiasme voor social engineering en het elimineren van de 'ongeschiktheid' reikte tot voorbij onze kusten en er werden links gelegd naar de Duitse eugenetica-beweging, een favoriet onderwerp van Hitler en de nationaal-socialist. Edwin Black in zijn geschiedenis van de eugenetische beweging, Oorlog tegen de zwakken, zegt:

'Het derde internationale congres van eugenetica werd in augustus 1932 in New York City gehouden, opnieuw in het American Museum of Natural History. Hoewel organisaties zoals de Rockefeller Foundation enorme bedragen doneerden aan Duitse eugenetica voor onderzoek en reizen, waren de beurzen vaak beperkt tot specifieke activiteiten binnen Duitsland of de buurlanden. ”

De reden om dit materiaal te citeren is om te laten zien hoe zelfs in een land als het onze de slimste en best opgeleide klasse soms geobsedeerd kan zijn door gevaarlijke ideeën die individuen kunnen schaden. Deze individuele planners worden bijzonder gevaarlijk wanneer ze de teugels van het onderwijs, de verspreiding van nieuws en de beleidsvorming van de overheid beheersen. Zoals de titel van het boek van Richard Weaver zegt: Ideeën hebben gevolgen.

De moderne sociale ingenieurs

Velen weten niet dat een groep van onze meest politiek verbonden intellectuelen opnieuw een idee nastreeft dat veel mensen in onze samenleving kan schaden. Een groot deel van de financiering voor deze ideeën komt wederom voort uit de belangrijkste stichtingen in ons land, met name de Ford Foundation, Rockefeller Foundation en aangesloten maatschappijen en de Carnegie Foundation. Deze belangrijke stichtingen zijn verbonden met honderden andere stichtingen en onderzoeksgroepen, waardoor ze een enorme invloed hebben in de samenleving en onder politici die deze ideeën kunnen uitvoeren door middel van specifieke wetgeving.

Ik heb het Hastings Center gekozen als mijn bron van geschriften over de nieuwe opvattingen over gezondheidszorg die door deze administratie worden gepromoot. Ik zeg deze administratie, maar ik ben er zeker van dat dit wetsvoorstel niet is opgesteld in een congresbureau, maar eerder al lang geleden is voorbereid door een van de denktanks van de stichting. Ik baseer dit op mijn kennis van de obsessie van de stichtingen met zorgplanning en gesocialiseerde geneeskunde, evenals de complexiteit van dit wetsvoorstel.

Het Hastings Centrum was, zoals sommigen zich zullen herinneren, vele jaren geleden betrokken bij veel controverse toen de groep het idee van negatieve euthanasie promootte om meer gelijkheid in de distributie van de gezondheidszorg tot stand te brengen. Ze waren niet zo openlijk radicaal als de Hemlock Society, die het hun plicht vond om degenen die als ongeschikt voor het leven werden beschouwd te elimineren en om het idee te promoten om panels van deskundigen te laten beslissen wie er zal leven en wie er in verpleeghuizen zal sterven.

Een van de fellows van het Hastings Center is Dr. Ezekiel Emanuel, de president van de gezondheidszorg van president Obama en een bron van constante input over de hervorming van de gezondheidszorg. Zijn wetenschappelijke artikel is opgenomen in een pakket artikelen waarin het standpunt van Hastings Centers over de hervorming van de gezondheidszorg en het leven in het algemeen wordt uitgedrukt.

Op deze website leggen ze de volgende verklaring af:

“De dood is misschien niet veranderd, maar sterven is heel anders dan vroeger, dankzij medische technologieën die de levensduur hebben verlengd en van sterven vaak een slepend proces maakten in plaats van een plotselinge gebeurtenis. Mensen met falende nieren kunnen 20 jaar of langer door dialyse overleven. Mensen met ongeneeslijke kanker kunnen maanden of jaren leven met chemotherapie en bestralingsbehandelingen. Slachtoffers van auto-ongelukken die ooit zouden zijn overleden aan hoofdtrauma kunnen nu in leven worden gehouden door ventilatoren en voedingssondes. Ondertussen betekenen levensreddende therapieën voor wat eens plotselinge moordenaars waren, zoals een hartaanval, dat steeds meer mensen chronische complicaties krijgen of achteruitgaan in dementie. "

Met andere woorden, dankzij de vooruitgang in de geneeskunde kunnen we mensen nu een langer leven geven, ook al hebben ze momenteel ongeneeslijke ziekten en volgens hen is dit verkeerd. Waarom, omdat het gewoon betekent dat ze jaren later met iets ergers kunnen eindigen, zoals dementie. Dat is net zoiets als zeggen dat het zonde zou zijn om het hek te repareren, omdat het uiteindelijk toch zal verslijten.

Een paper uit deze Hastings Center-collectie is er een van een senior consultant voor het Center, Bruce Jennings, getiteld Liberty: gratis en gelijk. In wezen is het een discussie over hoe vrijheid opnieuw gedefinieerd moet worden in het licht van het nieuwe denken. Socialisten hebben de meeste woorden opnieuw gedefinieerd met betrekking tot hun aanvallen op vrije samenlevingen. Lenin definieerde bijvoorbeeld een morele daad als een daad die de socialistische revolutie bevordert. Miljoenen doden in goelags is dus moreel omdat het de communistische revolutie bevorderde.

Op de eerste pagina neemt hij zijn toevlucht tot het mercantilistische idee dat een land een vaste hoeveelheid rijkdom heeft en dat het de taak is van de sociale planner om ervoor te zorgen dat er een "rechtvaardige" verdeling van deze rijkdom is. In deze visie kunnen we de economie zien als een taart van een vaste omvang. Hij zegt:

"Men denkt dat een dergelijk conflict zich voordoet, bijvoorbeeld wanneer alle individuen de vrijheid krijgen om zoveel mogelijk te verzamelen, het vermogen van de hele samenleving om ervoor te zorgen dat elk individu een eerlijk deel ontvangt, ondermijnt."

Met andere woorden, de economische taart is maar zo groot en als sommigen een grotere plak nemen, krijgen anderen een kleinere plak. Adam Smith, in de Wealth of Nations en veel economen hebben sindsdien aangetoond dat dit niet waar is - de grootte van de taart groeit steeds in een vrijemarktmaatschappij en wordt bepaald door de creativiteit en het genie van degenen die actief zijn in een vrije samenleving waarin privé-eigendom wordt beschermd . Deze socialistische planners begrijpen dit niet omdat ze socialistisch zijn en socialisme kan nooit iets creëren in termen van economische groei, het kan alleen met geweld herverdelen wat de vrije markt heeft voortgebracht.

We zien ook dat socialisten vaak bepaalde woorden herdefiniëren die ze gebruiken om het publiek te misleiden. Zoals hierboven vermeld, leerde Lenin bijvoorbeeld dat een handeling moreel was als ze de revolutie bevorderde. Dit rechtvaardigde de massamoord op tientallen miljoenen Russen omdat het de communistische revolutie bevorderde. In zijn essay Liberty: Free and Equal zegt Bruce Jennings, een senior consultant voor het Hastings Center:

“Het gesprek over gezondheidshervormingen moet op basisniveau opnieuw worden vormgegeven, zodat een nieuwe manier om te zien wat vrijheid is en wat het vereist, uit dat gesprek zal groeien. Een van de principes van deze beweging zou moeten zijn dat gelijkheid in toegang tot gezondheidszorg, vermindering van groepsverschillen in gezondheidstoestand en meer aandacht voor de sociale determinanten van de gezondheid van bevolking en individuen allemaal doelstellingen van het staatsbestel zijn waardoor de vrijheid zal worden vergroot, niet verminderd . '

We zien dus dat de definitie van vrijheid nu op zijn kop staat en ons wordt verteld deze aanval op vrijheid te zien als een verbetering van de vrijheid. Hij bedoelt dat wanneer je naar het grotere plaatje kijkt en wanneer je de speciale bril van het socialisme draagt, een krachtige herverdeling van je inkomsten als grotere vrijheid zal verschijnen. Dit komt omdat in de socialistische visie, engineering van de mensheid de gezondheidszorg rechtvaardiger zal maken.

Nogmaals, dat hangt af van iemands begrip van economie. Als je de mercantilistische kijk op de rijkdom van een natie accepteert, dat er een taart moet worden verdeeld, dan is het waar dat gerechtigheid eist dat de toegang wordt herverdeeld, maar in een echt vrije samenleving waar welvaartscreatie ontstaat door individuen en groepen van vrije individuen die deelnemen aan vrijemarkttransacties, het is niet waar. In een vrije samenleving verdelen we geen vast bedrag aan middelen, we laten mensen beslissen wat de beste manier voor hen is om met hun eigen geld individueel in hun behoeften en verlangens op het gebied van gezondheidszorg te voorzien.

Wanneer de socialisten zeggen dat ze "schaarse middelen" verdelen, moet men zich afvragen: wat zijn de middelen in kwestie? Op een vrije markt hangt de beschikbaarheid van hulpbronnen af ​​van de vraag en creativiteit van de ondernemer. In veel van hun publicaties klagen ze zelfs dat de vraag van de consument de ontwikkeling van meer technologie en vooruitgang in de geneeskunde stimuleert. Ze kunnen het niet op beide manieren hebben.

Men moet begrijpen dat socialisme over dwang gaat. De socialisten zijn van mening dat hun kijk op de samenleving de enige juiste is, aangezien zij de uitverkoren wijze van het gnosticisme zijn, en daarom moeten mensen ertoe worden gedwongen hun plannen te volgen. Zoals ik al zei in mijn vorige artikel National Health Insurance: The Socialist Nightmare, wanneer de wetgever weerstand tegen het plan ondervindt, worden ze hectischer en dictatoriaal.

Jennings concludeert:

"Heroverweging van vrijheid kan dan een van de toetsstenen zijn voor een democratische, basisbeweging voor gezondheidshervormingen die gerechtigheid in een volk van vrije en gelijkwaardige personen zal eisen."

In de krant verwerpt hij de wijsheid van veel van de filosofen van vrijheid dat iemand geen absolute afgedwongen gelijkheid en persoonlijke vrijheid kan hebben. Door een perverse logica te gebruiken, verdraait hij op de een of andere manier het principe van het gebruik van dwang door de overheid, dat wil zeggen, van sommigen afnemen (de toegang vooral ontzeggen aan ouderen, chronisch zieken en momenteel ongeneeslijken) en geven aan degenen die gezalfd zijn door de machthebbers.

Gelijkheid onder de wet als principe in een vrij land betekent dat de regering geen wetten zal maken die de toegang tot de voordelen van vrijheid ontzeggen, met name wetten die gericht zijn op een selecte groep of individu. Zowel de segregatiewetten als de rassenquota zijn bijvoorbeeld specifiek gericht op bepaalde groepen die bepaalde vrijheden worden ontzegd of gezalfd. Wat wordt besproken door de socialisten is dat de toegang moet worden gegarandeerd voor de armen, een vrij brede term, en selectief moet worden geweigerd aan degenen met de hoogste kosten voor gezondheidszorg (ouderen en chronisch zieken), wat meestal niet de schuld van hun is. eigen.

Een ander artikel uit de reeks publicaties van Hastings Center is van Paul T. Menzel, een professor in de filosofie aan de Pacific Lutheran University, getiteld Rechtvaardigheid en billijkheid: mandaat geven aan universele deelname. Ik vond dit artikel bijzonder verhelderend. Hij begint met te stellen dat het onrechtvaardig is dat de ene persoon genezen is van hun ziekte en ongedeerd blijft achter de kosten en een andere sterft of financieel wordt geruïneerd. Dit zorgplan, zoals met al dergelijke socialistische zorgplannen, keert de situatie om en zegt in wezen dat zij, de elite, moeten kiezen wie er leeft en sterft, wat meestal betekent dat ouderen, chronisch zieken en momenteel ongeneeslijk zijn in de laatste categorie.

Om 'gerechtigheid' te bereiken, zegt hij, moet verplichte gezondheidszorg wettelijk worden geregeld. Elke keer dat iets verplicht wordt gesteld, moet iemand zijn vrijheid worden ontzegd. Gemandateerde vaccins betekent bijvoorbeeld dat u met geweld wordt ingeënt, zoals in het geval van de duizend kinderen en tieners in Maryland die op bevel van de rechter met geweld in de rechtszaal zijn ingeënt. Het verplicht stellen van universele gezondheidszorg betekent volgens hen dat iedereen tegen hun wil in het systeem wordt gedwongen. Dit is de antithese van vrijheid, ondanks hun poging om vrijheid opnieuw te definiëren.

Hij zegt:

“We hebben al collectief besloten om te voorkomen dat ziekenhuizen onverzekerde mensen wegsturen. In een dergelijke context is het oneerlijk voor veel verzekerden om vrijwillig verzekerd te blijven. De voor de hand liggende manier om deze oneerlijkheid te verminderen, is door een verzekering te verplichten. '

Zoals de ACORN-intimidatie van banken, waardoor ze gedwongen werden leningen te verstrekken aan mensen met een groot financieel risico, waardoor ziekenhuizen gedwongen werden massaal onbetaalde patiënten op te nemen, vooral illegale vreemdelingen, heeft dit geleid tot het faillissement van veel kleinere ziekenhuizen en tot ernstige financiële druk op veel anderen. Het betekent ook dat, vanwege kostenverschuiving, de verzekerde en zelfbetaalde patiënt meer betaalt dan alleen voor zijn diensten. Maar dat dwingt meer om het idee van gesocialiseerde geneeskunde te accepteren.

Een van de meest controversiële kwesties is het nieuwe analysesysteem Quality Adjusted Life Years genaamd, dat de kosten verdeelt over hoe lang men zou verwachten dat de persoon leeft. Bijvoorbeeld, het repareren van de staar van een 85-jarige persoon zodat ze goed konden zien, om ze een jaar later te laten sterven, lijkt onrechtvaardig en dwaas voor een sociale planner. Voor de persoon en zijn dierbaren is het menselijk en rationeel.

Als je mensen als een statistiek behandelt, zoals sociale planners, kunnen veel onmenselijke dingen gerechtvaardigd zijn. We zien ook dat een beleid dat de goedkeuring heeft gekregen wanneer het bovenstaande voorbeeld wordt gebruikt, snel wordt uitgebreid om een ​​persoon van 55 jaar opnieuw te classificeren als "te oud" voor een gezondheidszorg, zoals zowel in het VK als in Canada gebeurt.

Efficiëntie, kwaliteitszorg en geld

Over het algemeen is het oude gezegde 'je krijgt waar je voor betaalt' waar. Als je kale gezondheidszorg hebt, krijg je marginale zorg en als je meer betaalt, kun je het beste uit de medische wetenschap halen. De meeste planners voor nationale plannen voor gezondheidszorg die bedoeld waren voor het publiek om kale zorg te krijgen, maar ze verkochten ze toen ze de zorg accepteerden door hen te vertellen dat het onbeperkte service en kwaliteit zou bieden.

Nu horen we een ander verhaal van de planners. Plots horen we dat grote spelers in de gezondheidszorg suggereren dat we “de klok terug moeten draaien” op het gebied van gezondheidstechnologie en top-dollarzorg. Met andere woorden, mensen zouden genoegen moeten nemen met zorg op het niveau van 1960 in plaats van zorg in 2009. Professor Callahan zegt het als volgt:

“Serieuze vooruitgang zou betekenen dat de klok teruggedraaid moet worden; leren voor onszelf te zorgen, een zekere mate van ongemak te tolereren, de realiteit van veroudering en dood te accepteren. "

Verder zegt hij:

“Men zou kunnen stellen dat verbeteringen in het onderwijs en het scheppen van banen een beter gebruik van beperkte middelen zouden kunnen zijn dan betere medische zorg. Sociale en economische vooruitgang zou dubbele en zelfs drievoudige voordelen opleveren, behalve een betere gezondheid. ”

Thomas Murray, de president van het Hastings-centrum, is het daarmee eens. Hij zegt dat, Soms kan de beste investering voor gezondheid zijn in onderwijs, het scheppen van banen of milieubescherming, niet in de gezondheidszorg.

Daniel Callahan merkt op dat de wortel- en stokbenadering mogelijk moet worden gebruikt om mensen te begeleiden om veranderingen in de gezondheidszorg te accepteren. Wat betreft de stokken zegt hij:

"De stok zal de boodschap zijn dat je voor jezelf moet zorgen en niet verwacht dat medicijnen je zullen redden als je tijd om is - dat is niet langer een optie."

Door de overheid gefinancierde medische zorg biedt nu al minder medische zorg dan particulier verzekerde patiënten, vooral degenen met dure plannen. Dr. Ezekiel Emanuel, Obama's gezondheids-tsaar, schreef in 1996 een artikel voor het Hastings Center waarin hij zei;

“Medicare-begunstigden ontvangen minder diensten, waarbij sommige discretionaire diensten gedekt zijn en sommige diensten die intuïtief eenvoudig gedekt lijken; Medicaid-begunstigden en onverzekerden ontvangen veel minder diensten. ”

Dr. Emanuel suggereert verder dat:

“Omgekeerd zijn diensten aan individuen die onomkeerbaar worden verhinderd om deelnemende burgers te zijn of te worden, niet fundamenteel en moeten ze niet worden gegarandeerd. Een voor de hand liggend voorbeeld is het niet garanderen van gezondheidsdiensten aan patiënten met dementie. Een minder voor de hand liggend voorbeeld is het garanderen van neuropsychologische diensten om ervoor te zorgen dat kinderen met leerproblemen kunnen lezen en leren redeneren. ”

Suggereert dokter Emanuel dat de Alzheimerpatiënten geen zorg mogen krijgen? Hoe zit het met de vroege Alzheimerpatiënten, moeten ze worden gezien voor een blaasontsteking, een degeneratieve heup of diarree? Of moeten we de familie het maar laten afhandelen, zodat we dat geld kunnen gebruiken voor andere social engineering-projecten, misschien een nieuwe projector om propaganda over seksuele voorlichting te tonen aan kinderen van de lagere school. Het is duidelijk dat we onder een dergelijk systeem iemands "sociale nut" moeten meten om te bepalen of ze de uitgaven waard zijn.

Wie zijn de ouderen?

Uit een reeks verklaringen van dokter Emanuel blijkt dat hij, en vele anderen in machtsposities, concluderen dat de ouderen hun leven hebben geleefd en dat het tijd is dat ze verder gaan, vooral als ze de staat geld kosten. Dit is geen nieuw thema onder de elitairen van de samenleving, want we hebben dit ook met de sociale zekerheid doorgenomen.

Men moet dan vragen: wie zijn de ouderen en waarom verdienen ze het om te leven? Deze vraag die door de socialisten wordt gesteld, veronderstelt dat men de federale overheid een rechtvaardiging moet geven voor het bestaan ​​in deze samenleving. Dit is het argument van maatschappelijk nut. Als je geen zinvol doel in de samenleving dient, voorzover je enig sociaal nut hebt, dan heb je geen sociaal nut en ben je niet langer welkom. Dit is niet echt zo ver verwijderd van het denken van de Duitse Nationaal Socialistische Partij, die mensen zonder sociaal nut verwees als "nutteloze eters" en gehandicapten, chronisch zieken en ongeneeslijken als "leven onwaardig".

Ik herinner me dat ik als vader mijn vader voorstelde aan deze heel oude man. We raakten aan de praat en ik hoorde dat de oude heer in de Spaans-Amerikaanse oorlog had gevochten. Hij vertelde me dingen die ik nooit uit een geschiedenisboek kon leren en het bleef mijn hele leven bij me. Mijn vader vertelde me later dat er overal oudere mensen waren die interessante verhalen te vertellen hadden, mensen die geweldige dingen hadden gedaan en veel in het leven hadden bereikt. Ze waren een opslagplaats van geschiedenis, wijsheid en interessante levensverhalen tijdens Amerika's grootste momenten.

Ik heb veel mensen leren kennen die de Grote Depressie, de Eerste en de Tweede Wereldoorlog, Korea en Vietnam hebben overleefd. Ik heb zelfs een keer iemand ontmoet die de Hindenburg zag branden. Mijn moeder vertelde me altijd verhalen over het luisteren naar FDR op de radio en mijn tante Ann werkte als telefoniste toen werd aangekondigd dat Japan Pearl Harbor had aangevallen. Deze dingen zijn van onschatbare waarde.

Het is voor ons allemaal een grote waarde om de oudere generatie zo lang mogelijk rond te hebben. Er was een tijd dat we onze ouders en grootouders eerden als bronnen van grote wijsheid, maar in moderne tijden zien we ze gewoon als oude mistjes die geen idee hebben hoe ze e-mails moeten verzenden of een dvd kunnen programmeren. We leren nu van onze 'elite-leiders' en intellectuelen dat we allemaal beter af zouden zijn als ouderen de dood zouden accepteren en dat het weigeren van gezondheidszorg het proces kan versnellen.

Er is een polarisatie tussen jong en oud, die alleen maar kan worden verergerd door het huidige debat over het "sociale nut" van ouderen. Met zoveel scheidingen voelt een groeiend aantal jongeren vaak weinig echte gehechtheid, waardering of blijvende liefde voor hun ouders of grootouders. Men kan sterk pleiten voor de huidige vernietiging van gezinnen en huwelijken als gevolg van een reeks eerdere social engineering-plannen en -schema's.

We moeten ook beseffen dat grootmoeders, vanwege het grote aantal buitenechtelijke kinderen, deze kinderen vaak opvoeden voor hun dochters, zodat velen "sociaal nut" hebben die niet worden erkend door de elite-planners en sociaal-ingenieurs. Maar zelfs daarbuiten moeten we beseffen dat ouderen een goed leven hebben geleid, hard hebben gewerkt, hun belastingen hebben betaald, de wetten hebben nageleefd en dat velen tijdens hun leven een aanzienlijke bijdrage hebben geleverd die het leven van anderen hebben verbeterd.

Een groot aantal heeft nobel gediend tijdens de Amerikaanse oorlogen - verloor ledematen en leden onder de stress van oorlog. Moeten we hen nu onteren voor hun offer door hen te vertellen dat ze aansprakelijk zijn? Anderen gaven hun zoons en dochters tijdens oorlogen en leefden met de angst van het verlies. Is dit hoe we dat offer eren, om hen te vertellen dat het geen nut heeft? Als ik de verhalen lees van de jonge mannen en vrouwen die hun leven hebben opgeofferd in de strijd in de oorlogen van vandaag, vraag ik me af: zullen ze op zo'n manier worden onteerd als ze oud of ziek worden?

We kunnen eerlijk zeggen dat het de arbeid van onze senioren is geweest die dit geweldige land heeft gebouwd, dus hoe kan ze nu worden verraden? Erger nog is dat we hen vertellen dat het ons niet eens kan schelen dat ze lijden tijdens hun laatste dagen en dat ze zich ervan bewust zijn dat verlichting van hun lijden bestaat, maar ze kunnen het niet hebben, het geld, zo wordt hen verteld, zou zijn beter besteed aan educatieve programma's, studies van wereldwijde klimaatverandering en een overvloed aan andere socialistische dromen.

Als we dit laten gebeuren, moeten we ons hoofd schamen.