Bill Gates: van bio-ethiek tot eugenetica

Een van de iconische momenten van mij Wie is Bill Gates? documentaire is de clip van Gates at the 2010 Aspen Ideas Festival XNUMX een voorstel bespreken om de financiering voor openbaar onderwijs te verhogen door geld af te leiden van de zorg rond het levenseinde voor ouderen en terminaal zieken.

Gates betreurt de torenhoge collegegelden voor universiteitsstudenten en zegt tegen Walter Isaacson van het Aspen Institute dat: dollars over die laatste drie maanden van zijn leven voor die patiënt - zou het beter zijn om die tien leraren niet te ontslaan en die afweging te maken in de medische kosten? '

Dan, kronkelend in zijn stoel en kijkend naar het publiek, erkent Gates dat er misschien een bezwaar is tegen deze manier van denken: "Maar dat wordt het 'doodspanel' genoemd en het is niet de bedoeling dat je die discussie voert."

Een decennium geleden, toen Gates die opmerkingen maakte, zou het moeilijk zijn om een ​​idee voor te stellen dat meer niet in overeenstemming was met het algemene publieke sentiment dan het idee van "doodspanels" om geld vrij te maken om meer leraren in te huren. Voor het grote publiek was het schokkend genoeg dat zelfs de sociaal onbekwame Gates besefte dat praten erover was verboten.

Maar wat velen die die dag in het festivalpubliek zaten, zich misschien niet realiseerden, is dat het idee om gezondheidszorg voor ouderen in te ruilen voor openbare onderwijsfondsen niet Gates 'eigen nieuwe voorstel is. In feite bestaat deze "death panel" -discussie al een hele tijd en die discussie werd aangevoerd door een relatief obscure - maar ongelooflijk invloedrijke - tak van de filosofie die bekend staat als bio-ethiek.

Bioethiek, voor degenen die niet op de hoogte zijn, houdt zich bezig met de ethische vragen die worden opgeworpen door het bevorderen van kennis en technologische verfijning in de biologie, geneeskunde en de levenswetenschappen. Dit leidt vaak tot serieuze academische debatten over onderwerpen die bizarre, onwaarschijnlijke, sciencefictionachtige scenario's lijken waarbij de ethiek van het gebruik geheugenversterkende medicijnen or herinneringen helemaal wissen.

Terwijl de mijmeringen van bio-ethici doorgaan de zaak om oma te vermoorden en  na de geboorte aborties en andere moreel schandalige ideeën kunnen voor een groot deel van het publiek nog steeds een beetje "daarbuiten" lijken, gesprekken over deze voorheen onuitsprekelijke onderwerpen zullen veel gewoner worden nu we het COVID-1984-bioveiligheidsparadigma betreden.

In feite zijn ze dat al.

Voorbeeld: in mijn recent gesprek samen met de Canadese journalist Rosemary Frei vestigde ze de aandacht op een paper dat in de New England Journal of Medicine in maart van dit jaar. De krant, "Eerlijke toewijzing van schaarse medische middelen in de tijd van Covid-19, ”Werd geschreven door een team van vooraanstaande bio-ethici en bespreekt“ de noodzaak om medische apparatuur en interventies te rantsoeneren ”tijdens een pandemische noodsituatie.

Hun aanbevelingen omvatten het schrappen van de behandeling van patiënten die ouder zijn en / of minder waarschijnlijk overleven, omdat deze mensen schaarse medische middelen afleiden van jongere patiënten of patiënten met een veelbelovende prognose. Hoewel de auteurs de term niet gebruiken, is de noodzaak van het instellen van een overlijdenspanel om te bepalen wie wel of geen behandeling krijgt, impliciet in het voorstel zelf vervat.

In normale tijden zou dit gewoon weer een wetenschappelijke discussie zijn geweest over een theoretische situatie. Maar dit zijn geen normale tijden. In plaats daarvan ging de paper snel van abstract voorstel naar concrete realiteit. Zoals Frei opmerkte haar eigen artikel over hoe de hoge sterftecijfers in verzorgingshuizen in Ontario met opzet zijn gemaakt, simpelweg de Canadian Medial Association (CMA) heeft de aanbevelingen aangenomen daarin uiteengezet New England Journal of Medicine artikel, waarbij het zijn gebruikelijke praktijk van beraadslaging over grote beleidswijzigingen tijdens een maandenlang overlegproces achter zich laat, omdat "[de] huidige situatie helaas een dergelijk proces niet toestond."

Om te voorkomen dat er enige twijfel bestaat over de vraag of dit beleid momenteel in de praktijk wordt gebracht, moet men gewoon het gesprek observeren dat op dit moment in Texas plaatsvindt over hoe om te gaan met de vermeende "stijging" van COVID-ziekenhuisopnames. Net zo The Guardian plaatst het: "Ziekenhuis in Texas gedwongen om een ​​'doodspanel' op te zetten terwijl Covid-19-gevallen toenemen. '

Het maakt niet uit dat de ziekenhuizen dat zijn niet echt vol in Houston. Het maakt niet uit dat de bezorgdheid over de stroom van ziekenhuisopnames in Texas gebaseerd is op statistische bedrog en regelrechte leugens. In feite is dat een beetje het punt. Door het publiek bang te maken met horrorverhalen over ziekenhuizen die op instorten staan, is het gecombineerde gewicht van de regering, de media en het medische establishment erin geslaagd om in slechts een paar maanden te doen wat Gates en zijn trawanten niet hebben kunnen doen in de afgelopen decennium: introduceer het verboten "Death panel" discussie voor het grote publiek.

Als je de geschiedenis van bio-ethiek begint te documenteren, ontdek je dat dit precies is wat dit vakgebied moet doen: het debat over hot-button-kwesties zo kaderen dat eugenetische idealen en waarden kunnen worden geïntegreerd in de samenleving en wet. Van abortus tot euthanasie, er is geen debat op medisch gebied dat niet werd voorafgegaan door een of andere bio-ethicus of een bio-ethisch instituut dat het publiek voorbereidde op een enorme verandering in zeden, murenen, waarden en wetten.

Het onderzoek naar de geschiedenis van bio-ethiek leidt naar de deur van het Hastings Centre, een onderzoekscentrum zonder winstoogmerk dat, volgens zijn website, "Was belangrijk bij het opzetten van het gebied van bio-ethiek." De oprichter en directeur van het Hastings Center, Theodosius Dobzhansky, was een voorzitter van de American Eugenics Society van 1964 tot 1973, terwijl Hastings mede-oprichter Daniel Callahan - die dat wel heeft toegegeven te vertrouwen op geld van de Rockefeller Population Council en het VN-Bevolkingsfonds in de begintijd van het werk van het centrum -diende als regisseur van de American Eugenics Society (omgedoopt tot De Vereniging voor de studie van sociale biologie) van 1987 naar 1992.

Lees hier het hele verhaal ...