Technocraten hebben de overhand gehad onder een Trump-regering, maar zouden onder een Biden-regime worden opgevoerd. De Green New Deal, ook bekend als technocratie, het klimaatakkoord van Parijs, VN-programma's, enz., Zouden allemaal naar voren komen als belangrijkste technocraatinitiatieven. ⁃ TN-editor
Technocratie, klimaatcultuur en domme oorlogen
Ben je klaar voor de grote reset? Het is de grote sprong voorwaarts van de technocratie van de 21e eeuw. Het is tijd, zo wordt ons verteld door Davos-goeroe Klaus Schwab, om onze passé, 18e-eeuwse ideeën over rechten, democratie en grondwetten opnieuw op te starten - en ons over te geven aan de soepele heerschappij van de experts en de klimaatcultisten, en niet te vergeten natuurlijk , hun financiële adviseurs.
De realiteit is echter minder Great Reset dan Great Preset. Wat elites die op deze manier praten, echt willen, is de klok terug te draaien naar circa 2014, vóór de beklimming van Donald Trump, vóór de Brexit, voordat populisten aan de macht kwamen in het Westen op een golf van ontevredenheid met de liberaal-technocratische orde.
Kijk naar wie Joe Biden, de grote hoop van resetters, het economisch herstel wil stimuleren. Janet Yellen, die president Barack Obama's keuze was bij de Federal Reserve, voor Treasury. Neera Tanden, de corporatistische Clinton-sidekick, voor de Office of Management and Budget. Adewale Adeyemo, president van de Obama Foundation, als plaatsvervanger van Yellen.
Het is opnieuw Obama-tijd, ook in defensie en diplomatie. Antony Blinken, Obama's plaatsvervangend nationale veiligheidsadviseur, is Biden's kandidaat voor minister van Buitenlandse Zaken. Michèle Flournoy, die Obama's mislukte counterinsurgency-strategie in Afghanistan leidde en pleitte voor de rampzalige sloop van Libië, is Biden's waarschijnlijke kandidaat voor defensie-secretaris.
Falen valt zowel naar boven als naar achteren. The Great Reset is een fantasie dat onze besturingssystemen kunnen worden gereset naar het Obama 2.0-programma vanaf 2016, zo niet de originele, notoir gebrekkige Obama 1.0 uit 2008.
Maar zelfs Joe Biden moet weten dat wanneer u een apparaat reset, u het terugzet naar de oorspronkelijke instellingen. In dit geval zijn de oorspronkelijke instellingen die van het technocratisch liberalisme.
Technocratisch liberalisme was het standaard Amerikaanse systeem sinds de New Deal en het standaardsysteem van West-Europa tijdens de Koude Oorlog. Het blijft het gevestigde en geprefereerde systeem in de westerse bureaucratieën. Democraten vereren het, en het is de plaatsvervangende religie van de Europese Unie. Het verenigt gematigden, centristen en freeloaders van alle partijen in een gedeeld wantrouwen van de kiezers.
De vulgaire vlieg in deze elitaire zalf is dat de kiezers er niet van houden. De Britten verwierpen het in het Brexit-referendum van 2016. Amerikaanse kiezers verwierpen het dat jaar toen ze Donald Trump kozen. En de blauwe rimpel van de verkiezingen van 2020, met zijn zware rode onderstroom in de Tweede Kamer, laat zien dat de kiezers het nog steeds niet vertrouwen.
Biden wil ons terugbrengen naar de toekomst, tot vóór de financiële crash en het zwakke herstel van Obama. Voordat de regering-Obama Wall Street scot-free verliet, lieten de armsten verdrinken met hun onderwaterhypotheken en sloegen ze kleine bedrijven met ObamaCare. Vooraleer de verkiezing van Trump als het onaanvaardbare gezicht van "hoop en verandering".
Het mislukte personeel van de Obama-jaren kruipt uit hun schuilplaatsen in het moeras. De mislukte ideeën van de Obama-jaren worden opgewarmd door de Blob en gehyped door dezelfde propagandistische media die ons Rusland "collusie" verkochten. Zelfs John Kerry is terug, als onze klimaatambassadeur: een oude man die tegen de wolken schreeuwt.
Patrick Wood is een toonaangevende en kritische expert op het gebied van duurzame ontwikkeling, groene economie, Agenda 21, 2030 Agenda en historische technocratie. Hij is de auteur van Technocracy Rising: The Trojan Horse of Global Transformation (2015) en co-auteur van Trilaterals Over Washington, Volumes I en II (1978-1980) met wijlen Antony C. Sutton.
