Ze stuiteren terug na terroristische aanslagen, pakken zichzelf op na aardbevingen en kunnen omgaan met pandemieën zoals Zika. Ze kunnen zelfs jaren van economische onzekerheid, stagnerende lonen en torenhoge werkloosheid aan. Maar geen enkele ontwikkelde natie zou vandaag de dag mogelijk een nieuwe wholesale-bankencrisis en een behoorlijke recessie kunnen doorstaan.
We zijn te kwetsbaar, zowel fiscaal als psychologisch. Onze economieën, culturen en overheden betalen nog steeds een zware prijs voor de Grote Recessie; een nieuwe ineenstorting, vooral als deze gepaard zou gaan met een nieuwe bailout van de belastingbetaler, zou leiden tot een catastrofale, oncontroleerbare terugslag.
Het publiek, wiens geloof in elites en de particuliere sector werd verward na 2007-09, zou het gewoon niet dragen. Zijn woede zou zo explosief zijn, zo allesomvattend dat het het voortbestaan van vrijhandel, van globalisering en van de markteconomie zou bedreigen. Er zouden oproepen zijn voor loon- en prijscontrole, punitieve, ultra-progressieve belastingen, een oorlog tegen de stad en willekeurige gevangenisstraffen.
Uit angst om extremistische of populistische partijen door de deur te laten gaan, zouden reguliere politici uiteindelijk een groot deel van deze agenda aannemen, met verwoestende gevolgen voor onze welvaart op lange termijn. Centrale banken zouden, in wanhoop, de puurste vorm van gelddruk omarmen: ze zouden consumenten daadwerkelijk contant geld gaan uitgeven, de vraag naar turbo tijdelijk heffen, terwijl het resterende respect voor het idee dat geld moet worden verdiend, wordt vernietigd.
De geschiedenis herhaalt zich nooit precies, maar de laatste keer dat een pure recessie werd ontmoet door puur, onvervalst populisme was in de jaren dertig, toen de Amerikanen een beurskrach veranderden en een reeks monetair beleid in een depressie veranderde. President Herbert Hoover tekende de Smoot-Hawley Tariff Act in de wet, bedacht door twee economisch ongeletterde Republikeinse senatoren, die enorme belastingen op de invoer van 20,000-goederen sloegen en een wereldwijde handelsoorlog in gang zetten. Het was misschien wel het economisch meest destructieve stuk wetgeving dat ooit was bedacht, en het duurde tot de jaren negentig voordat de schade eindelijk was gewist.
Daarom moeten we allemaal hopen dat de onrust van de afgelopen dagen op de financiële markten en het steeds verontrustender economisch nieuws een vals alarm zullen blijken te zijn. Het zou in dit stadium zeker belachelijk voorbarig zijn om een recessie te noemen, laat staan een financiële crisis. Maar op zijn minst zien we een grote dosis van de "gevaarlijke cocktail van nieuwe bedreigingen" die terecht rond de jaarwisseling door George Osborne is geïdentificeerd, een ontwikkeling die politieke gevolgen zal hebben, zelfs als de economie er uiteindelijk doormoddert.
Wat de wereldwijde beurscrash in 1929 veroorzaakte, was dat de centrale bankiers te veel controle hadden over de economische systemen van de overheid. President Franklin D Rosevelt en andere politieke leiders van de VS hebben de regulerende controles van banken ingesteld op de Federal Reserve en banken die de banksector bijna 70 jaar stabiliseerden totdat een van de belangrijkste stabiliserende pijlers van de financiële markt in 1999 werd gewijzigd, namelijk de Glass and Steagall Act. Dit beleid scheidde spaargeld en leningen van de effecten- en beleggingsdivisies. De verwijdering van deze divisie in de bancaire divisies, creëerde een situatie waarin giftige activa werden verhandeld... Lees verder "
Kom maar op zeg ik, ziek en moe van al het lawaai, scheur de met poes bevlekte hoezen eraf zodat de etterende infectie eindelijk het daglicht kan zien! Ze zeggen dat zonlicht de remedie is! Misschien zullen de echte mensen die echte dingen produceren de nieuwe koningen zijn, net zoals ze al zouden moeten zijn onder de term democratie "koningen, koninginnen, prinsessen en prinsen zonder onderdanen" is in de deal geschreven, dus wat is er gebeurd?