Analyse: Orwell's 1984 blootgesteld als instructiehandleiding voor de staat

Het beoordelen van de huidige omstandigheden in de Verenigde Staten, zou bijna onmogelijk zijn om ontelbare parallellen met George Orwell's dystopische portent, 1984, niet te bevatten. Hoewel andere fictieve dystopieën op vergelijkbare wijze vergelijkingen kunnen veroorzaken met de duistere wending die het Amerikaanse rijk heeft genomen, klinken aspecten van 1984's enge autoritaire nachtmerrie maar al te waar.

En Big Brother-achtige bewaking - hoewel ongetwijfeld relevant - brengt alleen de meest voor de hand liggende en daarom minst relevante verbinding op de lijst.

Oorlog is vrede

"Oceanië was in oorlog met Eastasia: Oceanië was altijd in oorlog geweest met Eastasia," schreef Orwell over twee van de drie overgebleven natiestaten op de planeet. Hoewel het de mercuriële relatie van Rusland met nazi-Duitsland analoog maakt, past dezelfde volatiliteit passend bij de Amerikaanse betrokkenheid in het Midden-Oosten - waar, hoewel propaganda een beslissende vijand zou beweren, de waarheid veel troebeler is. Een constante staat van niet-aangegeven maar actieve oorlog heerst buitenlands beleid - bijna uitsluitend aangedreven door het voordeel van de oorlogsmachine door plundering van de natuurlijke hulpbronnen van vreemde landen.

Big Oil, Big Pharma en de veelzijdige defensie-industrie hebben exponentiële winsten ervaren sinds eeuwige oorlog de feitelijke basis van buitenlands beleid werd - en Big Banks delen in de beloning. Maar al deze oorlog vereist dat de Amerikaanse regering de steun van het publiek behoudt - en wat is een betere manier om hen te overtuigen dan een beroep te doen op de angst voor de ander?

Toen John Brady Kiesling, een carrièrediplomaat, zijn ontslagbrief aanbood aan minister van Buitenlandse Zaken Colin Powell, bekritiseerde hij doordringend de vervormde factoren die zowel het Amerikaanse binnenlandse als het buitenlandse beleid rond de onnodige oorlog in Irak aansturen - met weerhaken die helaas vandaag ook van toepassing zijn:

“We verspreiden onevenredige terreur en verwarring in de publieke opinie en verbinden willekeurig de niet-gerelateerde problemen van terrorisme en Irak. Het resultaat, en misschien het motief, is om een ​​enorme misallocatie van krimpende publieke rijkdom aan het leger te rechtvaardigen en de waarborgen te verzwakken die Amerikaanse burgers beschermen tegen de zware hand van de overheid. September 11 heeft niet zo veel schade toegebracht aan de structuur van de Amerikaanse samenleving als we vastbesloten lijken onszelf te [doen] [...]

"Is 'oderint dum metuant' [Laat ze haten zolang ze bang zijn] echt ons motto geworden?"

Na de aanslagen van september 11, 2001, werd het onmiddellijk duidelijk dat de Amerikaanse regering haar jackpot-ticket voor eeuwig had - de enige noodzakelijke voorwaarde was wol voldoende dubbelzinnig om de ogen van het publiek in angst te bedekken.

Sinds die tijd, onder het mom van nationale veiligheid, is Big Brother-achtige binnenlandse surveillance zo diep geworteld in ons leven dat ze vrijwel door de algemene bevolking worden genegeerd. Als een noodzakelijke en verraderlijke uitloper van massale spionage, probeert de regering angstige spionnen van burgers te cultiveren, door het geheel onheilspellende als je iets ziet, zeg iets met de titel "Phrase Phrase" te gebruiken. Natuurlijk lijkt de regeringstak die verantwoordelijk is voor dit en andere programma's - het overkoepelende ministerie van Binnenlandse Veiligheid - rechtstreeks van de pagina's van 1984 te zijn gescheurd.

"Politieke taal is ontworpen om leugens waarheidsgetrouw en moord respectabel te maken, en om een ​​schijn van degelijkheid te geven aan pure wind," merkte Orwell op in zijn 1946-essay, "Politics and the English Language." Deze observatie vat de Amerikaanse oorlogspropaganda treffend samen in zijn geheel - met een constante door de overheid gesteunde bedrijfsmediaplitz rondom de oorlog tegen terreur die de publieke perceptie vormt van wat terrorisme is, en wie, een terrorist.

Gokend op de cognitieve dissonantie van de Amerikanen, het historische geheugenverlies en de stilzwijgende aanvaarding van het basale patriottisme met lepels, vindt de overheid niet vaak barrières om een ​​algehele steun voor stompe militaire missies te bedenken. Oorlog verzadigt zo elk aspect van het leven, toen het Pentagon vorige week aankondigde dat er al twee weken troepen in Jemen aan de grond waren, richtte het publiek zijn aandacht op de nieuwste installatie van Captain America.

En onthoud het detail dat grondsteun van Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten in Jemen zou worden toegewezen voor de strijd tegen Al-Qaeda - een andere factie van dezelfde groep die de VS momenteel in dienst heeft als een of andere manier minder gevaarlijke terroristen om de aftredende Syrische president Bashar al- te helpen Assad. Gematigde rebellen is dus de krantkrant voor terroristen die het Amerikaanse rijk bruikbaar vindt - waardoor terroristen en terrorisme volkomen voorwaardelijke voorwaarden worden. Natuurlijk heeft de regering niet uitgelegd hoe een oorlog tegen het concept van terrorisme zou moeten verlopen als dat terrorisme afhankelijk is van omstandigheden - of, beter gezegd, bevlieging - maar eenmaal ingesteld, opende paranoia rond het woord de sluizen voor het bestrijden van terrorisme in de Verenigde Staten Staten.

Precies zoals Orwell waarschuwde in 1984 - en precies zoals de voorspellende ontslagbrief van Kiesling voorspelde.

Vrijheid is slavernij

Hoe overtuigt een overheid haar burgers dat hun slavernij wenselijk en nuttig zou zijn? Kader het als noodzakelijke bescherming tegen elke bedreiging voor hun fundamentele veiligheid - en implementeer meer omstreden aspecten van genoemde dienstbaarheid in smakelijke microstappen. Angst voor terrorisme - of, meer direct, xenofobie - vormt voor velen voldoende reden om fundamentele mensenrechten af ​​te zetten door steeds invasievere wetten en bestuur.

Wetgeving is echter niet het enige voertuig waarover de overheid beschikt. In een cultuur die zo doordrenkt is met paranoia, zijn buren niet alleen bereid om buren te bespioneren - of vreemden voor dat doel te voltooien - ze zijn bereid om wetshandhaving te waarschuwen als ze iets observeren ... Iets.

Een perfect voorbeeld van de absurditeit van het If You See Something, Say Something-programma voor burgerspionnen vond deze week plaats toen een vrouw, verdacht van cryptische aantekeningen gemaakt door de persoon die naast haar zat op een vlucht van American Airlines, besloot iets te zeggen.

De vlucht werd meer dan twee uur vertraagd, de FBI werd gebeld, en een flagrant commentaar op paranoia en xenofobe profilering in de VS werd een van de ongelukkige velen voor de geschiedenisboeken.

Deze ongelooflijk onbewuste vrouw vertelde aan de veelgeprezen professor in de economie van de Universiteit van Pennsylvania, Guido Menzio, die een complexe wiskundige formule in een notitieboekje had geschreven. Menzio plaatste zijn ervaring op Facebook en beschreef zijn ontmoeting met de FBI na kort uit het vliegtuig te zijn getrokken en schreef: “Ze vragen naar mijn buurman. Ik vertel ze dat ik niets vreemds heb opgemerkt. Ze vertellen me dat ze dacht dat ik een terrorist was omdat ik vreemde dingen op een stuk papier schreef. Ik lach. Ik breng ze terug naar het vliegtuig. Ik laat ze mijn wiskunde zien. '

Menzio, aan de niet nader genoemde vrouw, was schuldig aan terrorisme omdat zijn Italiaanse afkomst hem een ​​donkerdere huidskleur en haar bezorgde, en omdat haar gebrek aan opleiding en conditionering ervoor zorgde dat ze duistere terroristische complotten in wiskundige formules zag - mogelijk en verontrustend, omdat ze aangezien voor Arabisch.

Beperkingen op reizen zijn ook niet beperkt tot angstige passagiers, omdat de notoir invasieve Transportation Security Administration van vliegreizen een bijna ondraaglijke lastige taak heeft gemaakt. Een recent rapport voorspelt slopende luchthavenvertragingen als gevolg van de combinatie van een 10 procent reductie van TSA-personeel en een 15 procent toename van het aantal verwachte reizigers. Hoewel de TSA een PreCheck-programma aanbiedt, melden mensen zich gewoon niet aan - waarschijnlijk omdat ze zich moeten onderwerpen aan een nog invasievere achtergrondcontrole. En het is ook niet alsof de TSA een verbluffend succes heeft bij het dwarsbomen van terreuraanslagen, hoewel het wel een succesvol track record heeft voor het beperken van de vrijheid van reizen.

Hoewel de regering graag wil dat u gelooft dat TSA-veiligheidsmaatregelen het land beschermen tegen terrorisme, ligt er bewijsmateriaal bij een veel lachwekkende realiteit - zoals de tijd dat een CNN-journalist haar container met pimentkaas eens in beslag had genomen door agenten. Een ander rapport gaf aan dat de onderbetaalde en onderbezet TSA grotendeels incompetent is. Congreslid Stephen Lynch legde uit: "We hadden mensen - dit was een testoefening, dus we hadden mensen die naar binnen gingen met geweren op hun enkels en andere wapens op hun personen, en er was een faalpercentage van 95 procent."

In wezen werkt terroristische paranoia precies volgens het ontwerp van de afdeling Homeland Security - anders zijn gewone Amerikanen nu schuldig, gewoon door aanwezig te zijn. Schuldig omdat hij niet blank is. Schuldig aan het spreken van een andere taal dan het Engels. Schuldig aan wiskunde. Schuldig aan het bezit van smeerkaas.

Maar bovenal schuldig onder het systeem dat buurman liever tegen buurman plaatst - opdat die buren niet beseffen dat ze meer gemeen hebben met elkaar dan met de machten die beweren dat ze hun veiligheid in gedachten hebben - omdat dat besef woede, afwijkende meningen kan brengen, en mogelijk actie om die machthebbers omver te werpen.

En geheel andere dystopische beperkingen op reizen - bijna precies gericht op de 1930s nazi-Duitsland die Orwell zo hebben beïnvloed - zijn te vinden bij politiecontroleposten. Van dubieuze wettigheid, zijn controleposten voor wetshandhaving voor alles, van rijden onder invloed tot heroïne - tot veiligheidsgordels - gemeengoed geworden in de VS. In naam van veiligheid, politie knelpuntverkeer, test nuchterheid, zoek auto's, schrijf inkomsten genererende tickets en arresteer die zelfs schuldig bevonden of die de val proberen te ontwijken.

En dit gebrek aan het vermogen om vrij te reizen - het basisrecht op mobiliteit zonder beperking - is slechts een zeer specifiek voorbeeld van dwang als de nieuwe norm. Hele boeken zouden met recht kunnen worden geschreven om de belachelijkheid van licentievereisten te bespreken - kort samengevat als de staat die zich meteen van u terugtrekt om het aan u terug te geven tegen een vaak bureaucratische prijs. In het dystopische nieuwe millennium vereist de staat dat kinderen toestemming krijgen voor traditionele activiteiten zoals sneeuwscheppen of hun eigen limonadetribunes opzetten - en verontrustend zijn ze gesloten omdat ze dat niet deden.

Je hoeft niet eens te worden beschuldigd, veel minder aangeklaagd, van een misdrijf om je eigen eigendommen en contanten in beslag te nemen - of beter gezegd, gestolen - door de staat, die het dan kan gebruiken voor het duistere doel dat het kiest. Deze ongecontroleerde policing-for-profit-regeling heeft een freakish vertellende figuur gecreëerd, zoals beschreven door The Free Thought Project, "wetshandhaving in Amerika heeft $ 600,000,000 meer gestolen van Amerikanen dan echte criminele inbrekers."

De vrijheid om eenvoudigweg iemands leven te leiden, zonder een ander schade toe te brengen, is gecoöpteerd door een hel in de staat die erop is gericht slaafse controle over zijn volk te behouden.

Lees hier het hele verhaal ...