De American Medical Association versus Human Nature

De AMA's Code of Medical Ethics is een waarschuwend verhaal over wat er gebeurt wanneer medische ethiek gebaseerd is op sociaal beleid en persoonlijke intuïties in plaats van tijdloze, universele en onveranderlijke morele waarheden.

In zijn profetisch werk De afschaffing van de mens, CS Lewis voorspelde het laatste conflict van de mensheid als een revolutie tegen onszelf, of, meer specifiek, onze menselijke natuur. Voor het geval je het nog niet had gemerkt, is de strijd al begonnen. Nergens is deze strijd duidelijker dan in de geneeskunde, waar verbluffende technologische ontwikkelingen de deur hebben geopend voor metafysisch onheil.

Een microkosmos van dit conflict is te zien in de American Medical Association (AMA's) Code of Medical Ethics. Vreemd genoeg verklaart de AMA nergens in dit document de fundamentele morele principes - een opvallende weglating voor een ethische code. Nog nieuwsgieriger is de andere opvallende omissie: wij. Jij en ik. Oh, natuurlijk, er zijn verschillende vermeldingen van verschillende lichaamsorganen, menselijke genen en dergelijke, maar nergens in de elf hoofdstukken van de tekst vindt u enige discussie over onze menselijke aard. De kwaliteiten die de rechten van de patiënt en de plichten van de arts aantasten, worden eenvoudigweg nooit genoemd. Het is alsof de AMA de menselijke natuur heeft verlaten als een betekenisvolle determinant van medische ethiek.

Morele principes Du Jour

De AMA-code verwijst naar 'morele principes, waarden en praktijken', maar definieert deze nooit. Hoewel het een korte lijst van 'Principles of Medical Ethics' bevat, zijn dit in de eerste plaats verklaringen van professionele hygiëne (artsen moeten bijvoorbeeld competente zorg verlenen, professionaliteitsnormen naleven, de wet respecteren, enz.). De enige veelzeggende openbaring staat in de preambule van het document, waarin medische ethiek wordt gedefinieerd als "sociale beleidskwesties". Dit is onze eerste aanwijzing dat de ethische code van AMA iets anders is dan een zoektocht naar universele en onveranderlijke morele waarheden.

Het schadelijke effect van deze benadering komt tot uiting in verschillende ethische richtlijnen en meningen. Bijvoorbeeld: "Het conflict met betrekking tot onderzoek met embryonale stamcellen concentreert zich op de morele status van embryo's, een vraag die ethische meningen verdeelt en die niet kan worden opgelost door de medische wetenschap." In letterlijke en zeer beperkte zin is deze bewering waar - een metafysische definitie van het leven is noodzakelijk voordat de wetenschap het ons kan vertellen of embryo's aan die definitie voldoen - maar de verklaring van de AMA is ook volkomen misleidend.

Als het voor de medische professie wil spreken over kwesties van moraliteit en ethiek, moet de AMA bijdragen aan de discussie door wetenschappelijke waarheden over het menselijk leven in alle stadia te bevestigen - waarheden die de morele status en de bijbehorende bescherming ondersteunen. Zoals bijvoorbeeld het feit dat elk menselijk embryo een mens is, geheel en  compleet mens. Het zou ook nuttig zijn voor de AMA om te verduidelijken (gezien een epidemie van verwarring op dit punt) dat onze biologische aard niet verandert op basis van onze ontwikkelingsstatus, functionele capaciteiten of gezondheid.

Toegegeven, het is niet de taak van de AMA om de menselijke natuur te definiëren, een taak die goed wordt geleid door filosofen en theologen. De medische wetenschap heeft echter de plicht om aan deze discussie bij te dragen. De verklaring van de AMA over embryo's is een voor de hand liggende dubbelzinnigheid die is ontworpen om wetenschappelijke waarheden te omzeilen die ongeschikt zijn voor zijn specifieke standpunt. Met betrekking tot een fundamentele morele kwestie - welke kwaliteiten het lidmaatschap van de menselijke familie vormen en welke bescherming te danken is aan de kleinste en zwakste leden - heeft de AMA niets te zeggen. Ongeacht iemands standpunt over deze specifieke kwestie, zou dit soort ontduiking voor iedereen diep verontrustend moeten zijn.

Nog verontrustender is wat er komt. Onmiddellijk na het aantasten van de morele status van embryo's, verklaart de AMA: "Embryonaal stamcelonderzoek schendt de ethische normen van het beroep niet." Met andere woorden, nadat het ons heeft verteld dat de morele status van het embryo boven zijn loonniveau is, bevestigt het de morele toelaatbaarheid van embryo-destructief stamcelonderzoek. Deze verbijsterende weergave van ethische dubbelspraak wordt zonder uitleg aangeboden.

Het document is doorspekt met even onverklaarbare verklaringen, schijnbaar ondersteund door niets meer dan de persoonlijke intuïties van de auteur (s). Bijvoorbeeld met betrekking tot gentherapie: “Vanwege het potentieel voor misbruik, genetische manipulatie van niet-ziektekenmerken of de eugenetische ontwikkeling van nakomelingen is misschien nooit te rechtvaardigen”[Nadruk van mij].

Het werkwoord in de bovenstaande zin is "mei."Ze hadden kunnen schrijven"isnooit te rechtvaardigen 'maar schreef in plaats daarvan'mogen  wees nooit te rechtvaardigen. ”Dit is een cruciaal onderscheid. De AMA definieert het gebruik van het woord 'kan' als 'dat een actie ethisch toelaatbaar is als aan de voorwaarden is voldaan. . . ontmoette. ”Dus, ik moet vragen, precies wanneer is eugenetica toegestaan? Als de AMA ervoor kiest om de deur open te laten voor een praktijk die het meest als weerzinwekkend wordt beschouwd, verdienen we het om te weten welke kwalificerende voorwaarden hen ertoe kunnen brengen het als toegestaan ​​te beschouwen. Zelfs als dergelijke omstandigheden als zeldzame uitzonderingen, is het ons een lijst van die uitzonderingen verschuldigd. Duidelijkheid is een minimale voorwaarde voor eerlijke discussie. Links zoals het is, impliceert deze vreemde uitspraak een ethiek gebaseerd op macht en suprematie in plaats van gelijkheid.

Een ethische code gevormd uit tijdloze morele waarheden is zelf tijdloos, juist omdat het is gebouwd op waarheden ontdekt door millennia denkers te onderscheiden. Wanneer een ethische code daarentegen alleen is gebaseerd op het menselijk denken en de menselijke wil, zoals de AMA lijkt te zijn, kunnen de regels net zo snel veranderen als sociale smaken en voorkeuren veranderen. Dat soort inconsequentie moet voor iedereen een grote zorg zijn, maar vooral voor de zwaksten en meest kwetsbaren onder ons. Zoals Aristoteles ons meer dan tweeduizend jaar geleden leerde, is morele wet geen spiegel die wordt gebruikt om ons de huidige culturele trends of wispelturige persoonlijke voorkeuren te reflecteren. Het is eerder de essentiële en onveranderlijke vorm van onze ware (en gemeenschappelijke) aard als menselijke wezens. Onze taak is om de objectieve waarheid van de morele wet te ontdekken, niet om deze te verzinnen vanuit persoonlijke meningen.

Afwezig van de strijd om de menselijke natuur

Of het nu door opzet of per ongeluk is, de AMA richt zich op postmodern relativisme door de menselijke natuur uit te sluiten van zijn discussie over medische ethiek. Het legt ook de analytische en deductieve valkuilen bloot die wachten op degenen die deze aanpak proberen.

Een voorbeeld hiervan is de richtlijn met betrekking tot door artsen geassisteerde zelfmoord (PAS) en euthanasie. Het schrijft dat deze praktijken "fundamenteel onverenigbaar zijn met de rol van de arts als genezer, moeilijk of onmogelijk te controleren zijn en ernstige maatschappelijke risico's met zich meebrengen."

Ik sta volledig achter de langdurige oppositie van de AMA en tragische gebeurtenissenin Nederland en elders de waarheid van zijn uitspraken aantonen. Toch moeten we opmerken wat ontbreekt in dit argument dat het menselijk leven verdedigt: het persoon deze dodelijke procedures ondergaan.

Naar mijn mening is dit een verbluffende omissie. Geen van de argumenten van de AMA om PAS en euthanasie tegen te gaan, beantwoordt de primaire vraag: zijn deze dodelijke handelingen moreel gerechtvaardigd? Om die vraag te beantwoorden, moet men beginnen met de patiënt te overwegen en of het leven van die patiënt intrinsieke waarde heeft (en zo ja, waarom). Als het menselijk leven aangeboren waardigheid en waarde heeft, als het menselijk leven universele goederen omvat die we moeten bevorderen en verdedigen, dan hebben artsen de plicht om te beschermen elk menselijk leven.

Lees hier het hele verhaal ...