Boston recensie: Technocracy na COVID-19

"COVID-19 vertegenwoordigt een nieuwe vorm van economische schok die niet kan worden aangepakt met de leerboeken uit het verleden." Zo merkte Christine onlangs op Lagarde, hoofd van de Europese Centrale Bank (ECB). Dat noodsituaties orthodoxie in de lucht gooien, lijkt duidelijk; nieuwe problemen vragen om een ​​nieuwe manier van denken. Maar haar woorden laten ook zien hoe technocraten zichzelf definiëren in een crisis. Hoezeer dit ook de omstandigheden zijn waarin expertise wordt uitgedaagd, het zijn ook kansen. Ambtenaren kunnen zichzelf herschikken als praktisch, flexibel en onafhankelijk van geest - bezitters van het diepere inzicht dat ligt in het weten wanneer ze de formules van gisteren moeten opzij zetten. Crisismomenten stimuleren de transformatie van technocratie, en daarmee de relatie met de politiek.

De geschiedenis van de twintigste eeuw laat zien hoe turbulente tijden kunnen leiden tot oproepen voor een door experts geleide regering. Bewegingen voor technocratie ontstonden in de jaren dertig van Amerika en Europa als reactie op de Grote Depressie, geïnspireerd door het rationalisme dat werd toegeschreven aan oorlogsplanning. Het soort expertise dat ze waardeerden, werd gekenmerkt door de ervaring van een crisis. Praktisch van aard, het ging erom te weten wat werkt en hoe je dingen kunt repareren als ze kapot gaan. Velen vierden bewust de figuur van de ingenieur. De geschriften van Thorstein Veblen, Howard Scott en Walter Rautenstrauch in de Verenigde Staten vergeleken de samenleving met een machine en riepen de regering op als 'social engineering'.

Soberder en invloedrijker was de visie van de ingenieur aanwezig in de keynesiaanse economie, die opkwam met de Algemene theorie in 1936 als basis van de naoorlogse periode technocratie. Gevormd in de confrontatie met massale werkloosheid, was dit macro-economie als probleemoplossing. In een wereld waarvan wordt aangenomen dat ze volatiel is en wordt beïnvloed door de 'dierengeesten', werkten markten nooit helemaal zoals ze zouden moeten. De rol van de beleidsmaker was om te sleutelen en te sonderen, om de dingen te laten werken ondanks spanningen, spanningen en schokken. Geconfronteerd met een complexe en veranderende realiteit waren discretie en oordeel nodig, evenals de voorzichtigheid om reservecapaciteit in te bouwen voor het onverwachte.

Naarmate de Keynesiaanse consensus overging met de energiecrises van de jaren zeventig, een nieuwe visie op technocratie ontstond, in plaats daarvan gebaseerd op het ideaal van de wetenschapper. Voor monetaristen als Milton Friedman was eerdere orthodoxie gebaseerd op twijfelachtige stellingen die rigoureus moesten worden getest: de economen-ingenieurs hadden te veel als vanzelfsprekend beschouwd. Meer dan eerdere liberalen zoals Friedrich Hayek (zelf een criticus van "sciëntisme"), neoliberalen ontwikkelden hun ideeën naar het model van de natuurkunde. Uitgaande van een fundamentele stabiliteit in hoe de wereld werkt - hoe markten werken, waarom bedrijven zich gedragen zoals ze doen - moest de econoom-wetenschapper algemene causale wetten zoeken, terwijl technocratiey was om standaardsjablonen te gebruiken in plaats van persoonlijk oordeel en discretie. Beiden zouden een soort anoniem proces zijn, politiek onzichtbaar en onafhankelijk. Centraal bankieren zou idealiter gebaseerd zijn op vaste regels en gedelegeerde doelstellingen (bv. Lage inflatie), terwijl het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank een Consensus van Washington van gestandaardiseerd beleid, waarvoor postcommunistische samenlevingen een handig laboratorium waren. Er was een utopische stroming in dit model van technocratie: in plaats van een imperfecte order te beheren, was het doel de optimale opstelling.

Maar hoe zit het als er iets misgaat? technocratie-als wetenschap past in stabiele tijden, wanneer de echte wereld redelijk op het laboratorium kan lijken. Noodsituaties verstoren deze norm, aangezien er snel actie moet worden ondernomen voordat alle bewijzen binnen zijn. Toen de Aziatische financiële crisis in 1997 toesloeg, leek er een andere expertise nodig te zijn - meer knowhow dan weten, plus weten wat niet te doen . Voer het cijfer van de dokter, en de neiging om de nieuw geglobaliseerde en gefinancierde economie te vergelijken met een organisme dat door pathogenen is getroffen. Geconfronteerd met "Aziatische griep, ”De rol van beleidsmakers van het IMF was het bestrijden van besmetting. Naar het model van ziektebestrijding, deze benadering erkende de realiteit van degeneratieve tendensen, terwijl het impliceerde dat de meeste buiten het beleid zelf lagen en niet iets waren waarvoor ambtenaren verantwoordelijk waren.

Het voldeed ook aan de verwachtingen. De dokter gaat uit van verandering en verval. Er bestond nu niet meer zoiets als een perfecte marktorder: ziekte was altijd mogelijk (wat natuurlijk impliceerde dat het systeem vaak gezond was). In deze steeds onzekere wereld kreeg de beleidsmaker de bevoegdheid om discretionaire interventies te doen en kreeg hij de extra rol van het bieden van 'geruststelling' om angsten onder controle te houden.

In de economische crisis van de jaren 2010, en nu voor het laatst met COVID-19, is het oplossen van problemen meer dan ooit de naam van het spel. Het oordeel van een arts ligt in het verbinden van een zaak met een bekende remedie, maar dit wordt moeilijker naarmate de ziekte onbekender is. Economisch van vandaag technocratie gaat over het gebruik van alle tools in de toolkit - in die zin zijn we getuige van de terugkeer van de ingenieur. Beslissers benadrukken de noodzaak van vindingrijkheid, discretie en uitvinding van Mario Draghi's "koste wat het kost om de euro te behouden ” Lagarde's "al het nodige." Beleidsregels van de eurozone worden opnieuw beschreven als "zelfopgelegde limieten, 'Herzienbaar om diepere doelen van stabiliteit te behouden. Nobelprijswinnende economen vragen ons om hun discipline te beschouwen als "sanitair”—Engineering aan het scherpe einde waar dingen rommelig kunnen worden. Er is zelfs een vleugje theatraal in het heden technocratie: als een goede podiumartiest, Lagarde houdt spanning over te nemen maatregelen, 'omdat de impact ook gekoppeld zal zijn aan het verrassingselement'.

Lees hier het hele verhaal ...